Laos trip januari 2014 – Part 2 (Nederlands, for English see below)

8/1 We worden wakker om 6.30, douchen en gaan naar de receptie om te ontbijten om 7 uur. Nog geen ontbijt, en ook om 10 over 7 nog steeds geen eten. Talitha besluit om snel even op zoek te gaan naar een klein tasje om haar waardevolle spullen bij zich te houden tijdens de Gibbon Experience en komt terug met een knalroze heuptasje. Ik lach er eerst nog om, maar wacht even: het is eigenlijk een enorm praktisch ding, voor als we tussen de bomen hangen aan de kabels! Okee, ik besluit er ook een te kopen… Het ziet er ouderwets uit, maar het is erg handig! We besluiten dat het gewoon erg retro-jaren-tachtig is en daardoor weer trendy, of zo. We krijgen uiteindelijk ons ontbijt en de dame van het hotel blijft ons steeds meer eten brengen: goed, we zullen niet verhongeren als we in de jungle geen eten krijgen! Op 8:00 zetten we onze rugzakken op het kantoor van de Gibbon Experience, want de komende twee dagen leven we uit onze dagrugzak. Dan bekijken we twee video’s samen met nog 30 andere mensen. De eerste video gaat over de Gibbon Experience en de tweede over de veiligheidsprocedures en het gebruik van het harnas voor de zip lines (kabels). We krijgen allemaal een blikje Beer Lao en een flesje water. Samen met de Australische Amy en de Zwitserse Andreas stappen we in een jeep. Amy is zeer spraakzaam en al snel liggen we helemaal dubbel met haar op de achterbank. De eerste helft van de rit ging op de normale weg , maar dan begint de pret. We rijden dwars door een rivier (het deed me denken aan een fietstocht die ik 7 jaar geleden deed in Louang Nam Tha, hier in Laos, waarbij ik door een rivier moest lopen met mijn fiets op mijn schouder), om te vervolgen op hobbelige, modderige wegen vol kuilen en groeven. De chauffeur weet wat hij doet en wij ‘dansen’ op de achterbank met alle horten en stoten die de auto maakt. We komen aan in een dorp waar de wandeling door de jungle begint. Ook de wandeling begint door een beekje, dus doen we onze schoenen uit, lopen door het water en doen onze schoenen weer aan. Als we onze schoenen aandoen, zien we een groep terugkomen uit de jungle die over een aantal wiebelige planken gaan, we besluiten om dit op de terugweg over 2 dagen ook zo te doen in plaats van het schoenen-ritueel. We wandelen ongeveer een uur en krijgen dan een lekkere sandwich met een kip en koolsla mix voor lunch. Na nog een half uur wandelen komen we aan bij een hut waar we onze harnassen aankrijgen en we de groep moeten verdelen in groepen voor de verschillende boomhutten: een groep van 9, 11 en 2. We vingen aan een grote groep te maken, maar dan beseft Talitha dat nog niemand de ​​2-persoons-groep vormt. ‘Wij nemen die wel’, zegt ze. Geweldig: we hebben onze eigen boomhut voor de komende 2 dagen! Daarna liepen we naar de eerste zip line. Ik zag ongeveer 9 mensen eerst gaan en toen was het mijn beurt. Ik was zowel zenuwachtig en opgewonden tegelijk, want ik heb best wel hoogtevrees. Ik gaf een gil toen ik vertrok, hangend met mijn harnas aan de kabel. De zip-line startte tussen de bomen en net boven struiken, maar al snel hing ik hoog boven de grond en boven de boomtoppen. IIIIIIIEEEEEEHHHHHH! Ik was blij toen ik aan de andere kant aankwam. Daar hadden we weer een kleine wandeling en moesten we zip line nummer 2 en 3 doen, die onmiddellijk achter elkaar waren, aangezien nummer 2 hoog in een boom eindigde en nummer 3 vanaf datzelfde kleine platform in de boom verder ging. Vooral nummer drie ging hoog en terwijl ik ongeveer 200 meter boven de boomtoppen van de bomen vloog, die ook ongeveer 100 meter hoog waren, dacht ik: ‘Hooooooooooooly F * cking Shiiiiiiiiiiiiiit!’ (sorry voor de grove taal, maar het is echt letterlijk wat ik dacht!) Onze laatste kabel was om in onze boomhut te komen en onze gids Peya ging met ons mee. In onze boomhut vulde hij direct een ketel met water, en ging met een kabel weer weg naar een klein kamp-keuken om het water voor koffie en thee te verwarmen. We keken rond in onze accommodatie voor de komende twee nachten en we vonden het uitzicht meteen geweldig, we zijn de hoogste boomhut. De kleine badkamer op de begane grond (bereikbaar via een luik van onze ‘huiskamer’ ) heeft geen muren, dus hurkend op het toilet of douchend of je tanden poetsend: je staat tussen de bomen van de jungle en met vogelgeluiden op de achtergrond, love it! De boomhut is ongeveer 50 meter boven de grond. We dronken een kopje Lao koffie met gids Peya en kletsten wat met hem. Voordat hij vertrok voor de dag, vertelde hij ons het plan voor de volgende dag: om wat meer van het park en de andere boomhutten te zien. We ontspanden in onze hut en rond 17:00 kwam een andere gids met ons diner. Grappig, het is alsof je een maaltijdbezorgdienst (boomhutbezorgd.nl?) in de jungle hebt. De sticky rijst, groenten en rundvlees waren erg lekker. Na het diner was het nog licht, dus besloten we om de zip-line te nemen uit onze boomhut en een kleine wandeling te maken. We hoorden veel dierengeluiden, waaronder ook gibbons. We gingen op een bankje stilzitten, maar we hebben helaas geen dieren gezien. Rond 19:00 was het erg donker en we besloten om te gaan slapen. Ik kon niet makkelijk in slaap vallen, want ik was zenuwachtig om weer aan de kabels te gaan hangen de volgende dag. Vandaag was het ziplinen nodig om onze boomhut te bereiken, maar morgen wordt het ziplinen voor de lol. Echt? Voor de lol? * zucht *

9/1 We werden wakker rond 06:00. Het water van de douche was erg koud en de lucht heel fris, dus besloot ik om gewoon een beetje een spetter-spatter douche te doen (een plons hier, enkele druppels daar). Dat zou genoeg moeten zijn. We nemen een lekker warm kopje thee met het water dat we nog in de thermoskan van de vorige avond hadden en losse theeblaadjes in een grote sok-achtige theezak (een thee-sokje?). We zagen de ochtendzon opkomen. De kleuren in de lucht waren mooi, en er was nog wat mist tussen de lagere bergen. Rond 08:00 kregen we ons ontbijt bezorgd in onze boomhut en kregen we weer sterke Lao koffie met zoete gecondenseerde melk. Toen gingen we onze hut uit op onze zip line. Talitha overtuigde me om er gewoon voor te gaan die dag, want we zijn hier nu toch. Ik bleef denken: ‘Feel the fear and do it anyway (voel de angst en doe het toch)’. Ik was bang, trillerig en duizelig, maar ik wilde ook meer van het park zien. En de enige manier om dat te doen, zou via de kabels zijn. Dus ging ik toch. De eerste kabel was gewoon naar een boom en weer terug, en dat voelde zo zinloos voor mij, dat ik tegen Talitha zei dat zij maar moest gaan. Ik zou haar vertrek en aankomst wel filmen. Ik hang liever aan de kabel met een doel, een reden om ergens te komen, niet alleen heen en terug. Talitha kwam helemaal vrolijk terug, want ze zag een grote zwarte eekhoorn. Het zag eruit als een eekhoorn, maar met de grootte van een klein beertje (totale lengte inclusief staart kan tot 115 cm zijn). Onze gids vertelde ons om verder te lopen naar boomhut nummer 7 en daar op hem te wachten. Op de neergaande weg naar boomhut 7, kwamen we twee mensen tegen, een Europese man en een Lao vrouw. Hij vertelde ons dat hij in een kamp keuken verbleef, voor een hobby project over de natuur en de dieren. Die man kon ons vertellen dat Talitha de tweekleurige reuzeneekhoorn (black giant squirrel) gezien moet hebben, en dat klonk wel juist. Als we aankomen bij nummer zeven, ging de groep die daar verbleef net weg. We gingen in hun hut wachten op onze gids. Omdat wij wisten dat de andere groepen onze hut zouden kunnen bezoeken, hadden we het netjes achtergelaten, de afwas gedaan, en onze spullen aan de kant. Groep 7 had dat niet echt begrepen. Hun ontbijt stond nog steeds op de tafel, met wat vliegen erboven en hun spullen lagen ook overal verspreid. Erg rommelig. Nóg een reden om blij te zijn met onze eigen hut.  We wachtten een half uur in de hut, waarvan het beste uitzicht in de badkamer was, en besloten toen om op de zip-line weer uit de boomhut te gaan. Hadden we onze gids verkeerd begrepen? We moesten hier toch op hem wachten? Als we weer een stukje teruggaan op het pad, lopen we de gids en een groep (met onder andere Amy en Andreas) tegen het lijf. We lopen dan met de hele groep opnieuw naar boomhut 7. We genoten nog wat langer van het uitzicht, en de rest van de groep zei ook dat het rommelig was, hun hut was veel schoner. Haha! Vervolgens liep we naar hut nummer 3, waar we als de eersten, de snelle helft van de groep, met de kabels in de boomhut waren, de andere helft was erg traag. Als we in de boomhut zijn, spot Andreas als eerste beweging in het oerwoud ver onder ons. Ja, het waren gibbons! We hebben geprobeerd om een paar foto’s te maken, niet makkelijk met die afstand, en genoten van het uitzicht op een zwarte en een bruine gibbon die in de bomen speelden. Ik heb op een foto toch een bruine stip tussen de groene bomen, eb ik er toch bewijs van! De tweede helft van de groep kwam te laat om de gibbons zien. We deden nog een kabel en toen was het tijd voor de langste zip line. De gids vertelde ons om de rem niet te gebruiken. Amy , Talitha en ik maakte een spelletje van te maken om zo dicht mogelijk tot het einde van de kabel te komen, zonder dat we achterstevoren met onze handen moesten klimmen. Andreas kwam bijna altijd tot het einde van de kabel en Amy en ik bestudeerden zijn techniek. Met zijn kale hoofd had hij de aerodynamica mee, en we vermoedden dat hij ook zijn tenen uitstrekte voor meer stroomlijning. En yesss, op de langste kabel lukte het mij om helemaal tot het einde te komen! Dat gaf mij een beetje een beter gevoel om aan die kabels te moeten hangen, honderden meters boven de boomtoppen. We gingen toen naar boomhut 5, waar we de rem wel moesten gebruiken, om te voorkomen we tegen de boom zouden crashen. Gelukkig timede ik dat ook goed. De uitgang van die boomhut was het engste, uit een raampost zonder platform. Gelukkig kon ik een stap lager staan, nog ​​in de boomhut, om me vast te klikken, maar de anderen moesten in het venster te staan​​, met honderd meter diepte. Pfff… Maar het was ons allemaal gelukt! Daarna gingen we de hele weg weer terug, al wandelend en met de kabels. Het werd al wat later op de middag en de lunch zou ook steeds later worden. Gelukkig kregen we een grote zak met pinda’s om onze maag even te vullen tot lunchtijd, zodat we nog wat energie hadden om door te lopen. Op de laatste kabel voor onze boomhut-kabel, landde ik met mijn voeten op het platform, terwijl ik nog naar voren gleed op de kabel, en stootte ik met mijn schouder aan de zip-line. Auwie. Ik liep een schaaf-/ brandwond en blauwe plek op mijn schouder op: een herinnering aan het verdomde enge ziplinen. Toen we onder onze boomhut afscheid van de rest van de groep namen, zagen we een Laotiaan naar ons zwaaien vanuit onze boomhut, hij riep dat hij de lunch klaar had voor ons. Geweldig, we hadden honger! Na de lunch om 16:00 en een snelle en koude spetter-spatter douche, relaxten we nog wat tussen de bomen en al het vogelgeluiden. We kerfden onze naam (Talitha) en voorletters (MM) in een boom en met de laatste snede voelde ik het mes (op het deel dichtst bij het ​​handvat) langs mijn vinger glijden: whoops, een sneetje in mijn vinger. Diner kwam vrij snel na de lunch, dus we lieten het even staan. Talitha was nieuwsgierig naar wat het diner was, dus we openden het. Het was rijst (natuurlijk), groenten, macaroni en wat vers gebakken chips! We besloten om met de chips als snack te beginnen. Even later aten we nog de macaroni en groenten als het diner en lieten de rijst voor wat het was. We hadden wel even genoeg rijst gezien. Weer een vroege avond na deze spannende dag. Ik was trots op mezelf dat ik het toch gedaan had!

10/1 We worden wakker gemaakt door het opkomende zonnetje en hebben genoeg tijd voor ons ontbijt komt. Dus we drinken weer een kopje thee in het ochtendlicht. Toen kwam Pomoan, onze gids voor de laatste dag, samen met een vriend en ook zijn 7-jarige dochter. Pomoan’s dochter vond het ziplinen geweldig, ze lachtte en giechelde de hele weg. Als we ons ontbijt eten, zie ik een tweekleurige reuzeneekhoorn in een boom vlak voor me, op ongeveer 50 meter afstand. Dus we een aantal foto’s maken, terwijl het diertje ontspannen lag te slapen op de boom. Zelfs Pomoan en zijn dochter waren enthousiast dat ze er een zagen. Vervolgens maakten we ons klaar om te vertrekken. We gingen weer over 4 kabels en liepen tussendoor tot we weer bij de hut aankwamen waar we ons harnas af konden doen: we waren klaar met het ziplinen. Ik heb het gedaan, ik ben nog steeds zo trots op mezelf! Ik voelde de angst en deed het toch, joehoe! Daarna wandelden we helemaal terug naar het dorp waar de jeeps zouden ons oppikken en moest wachten op de groep van Andreas en Amy. De andere pick-up met de ‘rommel’-groep reed al weg om terug te gaan naar Houai Xai, maar wij wachtten en wachtten en wachtten nog wat langer. We begonnen ons af te vragen wat er gebeurd was, omdat het zo lang duurde. Toen ze eindelijk aankwamen, hoorden we waarom ze zo laat waren: zij zagen nog een grote groep gibbons, veel dichterbij en bewonderden ze voor ongeveer een uur terwijl de aapjes in de boom klommen. Okee, dat is een geldige reden om te laat te komen. Lucky them! We reden terug via de hobbelige, modderige weg, hadden een korte pauze voor lunch en gingen toen weer terug naar Houai Xai. We haalden onze grote backpack op en stapten in ons volgende busje met chauffeur en gids voor de lange, bochtige rit naar Luang Nam Tha. Als we aankomen bij het resort rond 18:30, willen we wat te eten te halen en lopen wat door de buurt. Het ziet er allemaal vrij verlaten uit: geen restaurants en niet veel winkels. De receptionist toont ons vervolgens op een kaart aan waar het centrum van de stad is, op ongeveer 20 minuten lopen van het resort. Hm, neuh laat maar, we hebben geen zin om zo lang te wandelen op donkere straten om wat te eten en besluiten om naar een van de kleine winkels om wat chips of zo te kopen. We zien daar ook een aantal noodle soep-bekers staan​​, en besluiten om de dame van de winkel vragen of ze er warm water in kan doen zodat we een noodle soep mee kunnen nemen. Ze vraagt ​​haar zoon om te vertalen, omdat ze ons niet begrijpt, en lacht dan terwijl ze er heet water voor ons indoet. We zijn erg dankbaar, kopen ook een Beer Lao en hebben zo een feestmaaltijd om mijn zus Rosan’s verjaardag te vieren. Na het eten was het tijd voor een lekkere warme douche (eindelijk weer!). Ik voelde me zo moe (en rozig), dat ik bijna onmiddellijk in slaap viel.

Wordt vervolgd…!