Laos trip januari 2014 – Part 4 (Nederlands, for English see below) – het laatste deel

14/1 We slapen goed op de zachte bedden en onder de dikke witte dekbedden in Luang Nam Tha. Rond 7.30 ontbijten we en daarna worden we opgehaald door onze gids en chauffeur om te vertrekken naar Muang Sing. Ongeveer halverwege (op hobbelige wegen vol kuilen, waar de chauffeur steeds van links naar rechts moet slingeren om de kuilen en het andere verkeer te vermijden) stoppen we bij een klein Akha dorp. Ik had nog wat snoep in mijn tas, dus ik gaf een paar snoepjes aan de eerste kinderen die we op de brug naar het dorp zagen. Al gauw wilden ze meer, maar ik hield de rest voor andere kinderen. We liepen naar het dorp en al snel werd ik overspoeld door al de kinderen uit het dorp die snoep wilden. Het lukte me niet meer om het een voor een uit te delen, ze begonnen aan mijn handen te trekken en aan mijn broekzak te zitten en ik zweer dat op een gegeven moment een moeder me zelfs in mijn rechterarm kneep om wat snoep voor haar baby te krijgen. Okay: Ik gooide alle snoep in de lucht en maakte dat ik wegkwam. De kinderen graaiden naar het snoep dat ze te pakken konden krijgen en ik stond er veilig naast. Klaar, geen snoepjes meer! Ik kon eindelijk uit de menigte weglopen en een beetje meer van het dorp zien. We kochten een paar handgemaakte armbandjes en de maakster van de armbanden kwam ons persoonlijk bedanken. Sommige van de oudere kinderen speelden met knikkers. Talitha leerde een aantal kinderen high fives en handje-klap-spelletjes, wat ze erg leuk vonden. Een van de oudere kinderen deed zelfs al gauw de nep-high five: net voor het aanraken trok hij snel zijn hand terug en gleed het door zijn haar, klein brutaaltje. Haha ! We namen een aantal foto’s met de kinderen. En toen we vertrokken liepen alle kinderen met ons mee. Onze gids begon een liedje te zingen, en de kinderen vielen hem al gauw bij. Erg leuk. We werden door ongeveer 30 kinderen uitgezwaaid. Een leuke en mooie ervaring. We reden verder naar Muang Sing, een stad ongeveer 12 kilometer van de Chinese grens. Bij aankomst vertelde onze gids dat onze kamer nog niet schoongemaakt was. Maar geen probleem: we zetten onze tas in de kamer en gaan naar Tailu restaurant voor een kopje koffie. Het is hele lekkere Laotiaanse koffie met wel een centimeter dikke laag zoete gecondenseerde melk aan de onderkant. Sommige vrouwen van diverse stammen lopen voorbij en proberen ons armbanden en sjaals te verkopen. Aangezien we al armbandjes hebben gekocht, besluiten we een sjaal te kopen. De vrouwen blijven proberen om ons nog meer te verkopen. We hebben amper nee gezegd tegen nog een sjaal, of een tas verschijnt. Nee, ook geen tas… Nou, dan verschijnt een hoed. En nog een set van armbanden. We bleven vriendelijk lachen en nee-zeggen. Ondertussen kletsten we met onze gids over Laos. Dan lopen we terug naar onze Phou Lu resort met onze mooie kamers en na wat wat kleding gewassen hadden, zaten we op onze veranda om wat te lezen. We hoopten dat de kleding snel zou drogen, maar het zonnetje laat zich niet echt zien. Toen kreeg ik het geniale idee om de kleding binnen op te hangen voor de staande ventilator. Dat werkte echt goed! We lunchten weer bij Tailu, smakelijke kip in een heerlijke zoete-pittige saus en gefrituurde groenten, We kozen dat omdat het werd voorgesteld door de lieve oude Laotiaanse vrouw die eigenaresse is van het restaurant. Ze spreekt ongeveer 5 Engelse woorden, maar door met handen en voeten te praten hadden we veel plezier met haar. Ze vroeg ​​ons om weer terug te komen voor het diner, want dan zou de bamboe, dat ze de hele dag al aan het koken was, klaar zijn. Maar we hadden al bedacht dat we naar de avondmarkt zouden gaan, dus helaas. Terug naar het hotel voor wat meer chillaxing. Ik zag dat we maar 1 extra dekbed hadden, dus ik vroeg bij de receptie nog een voor mijn bed, want het voelde al behoorlijk frisjes aan. Rond 6 uur liepen we weer naar de avondmarkt, maar er waren maar ongeveer 8 of 10 marktkraamjes bezet, en geen enkele daarvan verkocht warm eten in de koude avondlucht, dus okee, we liepen toch maar weer door naar Tailu . Onze Lao vriendin was blij ons weer te zien, en suggereerde weer een aantal maaltijden aan ons: de bamboe en de Lucsin tempura. We voegen springrolls en gember thee aan onze bestelling toe en zijn helemaal blij met de maaltijd. Als we afrekenen, vertelden we haar dat we naar Luang Prabang vertrekken de volgende dag dus namen we afscheid. Ze was verdrietig om te horen dat we vertrokken, maar vroeg ons om iedereen die ooit naar Muang Sing gaat te vertellen om Tailu restaurant op te zoeken. Nou, bij deze dus!

15/1 Een vroege start van de dag, onze wekker ging om 5:30, want we moeten vertrekken om 7 uur. Na een snelle douche en alles ingepakt te hebben, zitten we om 6:30 klaar in het restaurant van het hotel. Maar nog geen ontbijt, dat begint pas om 7 uur. Oeps. Ach ja, we namen gewoon maar de Lao mentaliteit aan en we besluiten dat we gewoon nog niet klaar zijn om te vertrekken om 7 uur, want we hebben eerst nog ontbijt. Maakt niet uit, gewoon rustig aan doen. Om 7.25 waren we klaar om te vertrekken, wat zoals verwacht geen probleem was voor onze gids en onze chauffeur. We hadden een lange dag rijden te gaan, dus we zaten de hele dag maar in het busje, vooral te ontspannen, in slaap te vallen en uit het raam te staren. Langs ons glijden hoge bergen, valleien met rivieren, kleine dorpjes, huisjes (hutjes) met satellieten (de een groter dan de andere, de volgende nog roestiger dan de andere) en veel mensen: aan het werken, spelen , lachen , eten , fietsen. In Oudom Xai stopten we voor de lunch en we namen weer Khao Soy, met kip, en we kochten wat snacks op de markt. De weg na Oudom Xai was erg hobbelig, met meer kuilen en grind dan asfalt. Elke keer als ik dacht dat de weg er wat beter uit zag, kwam net om de hoek weer meer kuilen en grind. De weg was ook erg bochtig en ik was blij dat ik een reis-ziekte tabletje genomen had. Ongeveer 20 kilometer voor Luang Prabang stopten we bij een brug over de Nam Khan rivier en liepen we erover heen om wat prachtige foto’s van de zonsondergang en de bergen te maken. In Luang Prabang liepen we over de avondmarkt om wat souvenirs en kleding te kopen. In een heel mooi restaurant aten we fresh springrolls, gefrituurde groenten, rundvlees larp en vis, met een glas wijn erbij. Yummie – even lekker genieten van het leven!

16/1 Eindelijk een dag waar we een beetje uit konden slapen: tot half acht! Yay! We hadden een lekker ontbijt, waarbij we plakjes cake in de broodrooster (zo’n ronddraaiend ding) gooiden, die er vervolgens nogal kruimelig uitkwamen. Het smaakte wel erg lekker, haha. Rond 9 uur kwam onze gids ons ophalen voor een fietstocht. We fietsten ongeveer 1 uur en 15 minuten door de stad en naar een mooie tempel/stupa net buiten de stad op een heuvel. We zagen wat van een mis die in de tempel was, een viering voor het feit dat Boeddha zijn kleren weggaf, 3000 jaar geleden of zoiets. Teruggekomen bij ons hotel, pakten we snel wat zwemkleding en een handdoek, voor het geval dat, en zochten daarna een tuktuk om ons naar de Tat Kouang Si watervallen te brengen. Net voor we bij het park van de watervallen kwamen, zagen we borden voor een vlinderpark en we vroegen ons af of dit misschien van vrienden van Talitha’s vriendin is? We besloten om het later uit te zoeken. Het was geweldig om de watervallen na 7 jaar weer te zien, en het was precies zoals ik me herinnerde. We zagen eerst het Beren Rescue Center waar we wat aziatische sun-beren en zwarte beren konden zien die gered zijn van stropers of als huisdier in kleine kooien werden gehouden. We kopen wat souvenirs om het rescue center te steunen. De watervallen zijn nog steeds mooi en adembenemend om te zien, als een tropisch zwemparadijs. We namen veel foto’s en liepen wat rond. We besloten om toch niet voor een duik te gaan, het water voelt wel erg koud aan, en het gegil van een groep Japanse toeristen lieten weten dat het inderdaad te koud is. We kochten een broodje als lunch en hoorden van onze gids dat het vlinderpark inderdaad door niet-Laotiaanse mensen wordt gerund. Nou: misschien door Nederlanders? Onze tuktuk stopte voor ons bij het Kouang Si Butterfly Park en we zagen een blonde vrouw bij de ingang, die er erg Nederlands uitziet. Als we stoppen vraagt Talitha​​: Ben jij Nederlands? En ken je Daisy? De vrouw was blij verrast: ‘Ja!’ Het is inderdaad Ineke, Daisy’s vriendin. Na een uitleg over het park door een Laotiaanse werknemer, nam Ineke ons mee op een rondleiding door het park en we ontmoeten ook haar partner Olaf. (Later kwam ik er trouwens achter dat mijn nicht Kim ook Ineke en Olaf kent, wat een klein wereldje!) Ze begonnen het park meer dan een jaar geleden, en ze werken er nog steeds hard aan. Het ziet er al geweldig uit: de lay-out, de natuurlijke watervallen die ze op het land hebben, het is prachtig. In een grote tent van netten hebben ze veel verschillende vlinders die rond veel bloemen en extra voedsel ( want er zijn niet zoveel bloemen als in de zomer) fladderen. Het is erg leuk om het park te zien, en we zijn zo blij dat we het per toeval vonden! Nadat we weer bij ons hotel aankwamen, nemen we afscheid van onze gids. We gaan naar het Opera House café en genieten van een piña colada (of twee). Daarna gingen we nog wat meer shoppen op de avondmarkt en kregen een gratis diner van Dokkham Travel vanwege het bootticket-foutje op 6 januari. We kregen een aantal Laotiaanse en Luang Prabang specialiteiten voorgeschoteld en ze smaken erg lekker.

17/1 werd ik wakker voordat de wekker ging, nam een douche, en daarna tijd voor ontbijt en om al onze spullen in te pakken. We gingen naar een hele mooie winkel, Anakha, waar we een heleboel verschillende, prachtige handgemaakte creaties pasten. We moesten eigenlijk onszelf stoppen om nog meer te passen, want alles was zo prachtig! We dronken wat ijskoffie in de zon terwijl we een boek lazen op het terras van de Authentic Luang Prabang Bakery. Bij een klein restaurantje in een zijstraat naast het Nationaal Museum hadden we een lekkere Khao Soy, met de Bolognese saus erin. Het duurde even voordat we onze rit van 15:00 naar het vliegveld kregen, maar uiteindelijk vertrokken we om 15:25 in een busje van het hotel en kwamen we op tijd op de luchthaven aan voor onze vlucht. We checkten in en hoopten weer dat onze tassen correct zouden worden gelabeld naar Amsterdam via Bangkok, zodat we niet in Bangkok met onze bagage hoefden te zeulen. Vervolgens zaten we in de vertrekhal voor de vlucht naar Bangkok, een 2 uur durende vlucht. In Bangkok moesten we 7 uur wachten op onze volgende vlucht naar Amsterdam, en we konden niet eerder inchecken dan 3,5 uur voor de vlucht. Dus we winkelden een beetje meer, hadden nog een ijskoffie, een ijsthee, een piña colada, tot we konden inchecken. En gelukkig: onze bagage zou al automatisch verder gaan naar Amsterdam. We lazen wat, probeerden niet in slaap te vallen en om 01:00 gingen we naar de gate om aan boord te gaan. De vlucht was een beetje turbulent over de Himalaya’s en het Kaukasus gebergte, maar verder was het een rustige vlucht. De wijntjes en reisziektetabletten werkten dit keer, ik sliep een beetje. Op Schiphol werd ik opgehaald door mijn ouders en mijn kleine nichtje. Ze was zo opgewonden dat ze me ging ophalen, dat ze de avond van tevoren nauwelijks geslapen had. Samen met mijn moeder zag ze ons als eerst door de dikke glazen ramen bij de bagage-banden. Ze ging ze met mijn moeder terug naar mijn vader, en Andre en Edo die Talitha op kwamen halen en zei tegen mijn moeder: ‘Laten we niet tegen de mannen zeggen dat we Maaike en Talitha net zagen, het is een geheimpje.’ Klein boefje! Ik nam afscheid van Talitha en de mannen en ging weer naar huis, waar ik na een lange dag waarbij ik met moeite wakker bleef, eindelijk weer lekker sliep, met veel dromen over gibbons, wandelen, jungle soep, zip lining (een nachtmerrie?!) en de noedelsoep van Laos.

Tot de volgende keer, prachtig Laos!!!

Laos trip January 2014 – Part 4 (English, Nederlands volgt hierboven) – the last part

14/1 We slept well on the soft beds and under the thick white duvets. Around 7.30 we have breakfast and we’re picked up by our guide and driver and leave for Muang Sing. About half way (on bumpy, pothole roads, where the driver keeps on swerving left and right to avoid the potholes and other traffic) we stop at a small Akha village. I still have some candy in my bag so I handed some out to the first kids we saw on the bridge to the village. Soon they wanted more, but I kept the rest for other kids. We walked up to the village and soon I was swarmed by all the village kids wanting candy. I couldn’t hand it out one by one anymore, they started to pull on my hands and pockets and I swear one mother even pinched me in my right arm to get some candy for her baby. Okay: I just threw all the candy up in the air and got out of the way. The kids grabbed all the candy they could get and I was safe. Finished, no more candy! I could finally walk out of the crowd and see a bit more of the village. We bought some handmade bracelets, and the maker of the bracelets came to thank us personally. Some of the older kids were playing with marbles. Talitha taught them high fives and hand clapping games, which they enjoyed. One of the older kids even did the fake-high five: just before touching he quickly pulled back his hand and glided it through his hair, the cheeky little thing. Haha! We took some photos with the kids. And as we left all the kids walked us out, and our guide started singing a song, and the kids chimed in. Very nice. We are being waved goodbye by about 30 kids. A very cute and lovely experience. We drive on to Muang Sing, a town about 12 kilometer from the Chinese border. Our guide tells us our room is not cleaned yet as we arrive, but no problem, we leave our bag in the room and go for a cup of coffee at  Tailu restaurant. It’s very nice Laotian coffee with a centimeter thick layer of sweet condensed milk at the bottom. Some tribes women walk past en try to sell us bracelets and scarves. Since we already have bought bracelets, we get a scarf. The woman keep on trying to sell us. We have barely said no to another scarf, and a bag comes out. No, no bag either. Well, then a hat comes out. And another set of bracelets. We keep on smiling and say no. In the mean time we chat with our guide about Laos. Then we walk back to our Phou Lu resort with our beautiful rooms and after washing some clothes, we read a bit on our front porch. We hope the clothes will dry soon, but the sun isn’t really showing. Then I get the idea of hanging the clothes inside, with the standing fan pointed at it, and it works really well! We have lunch at Tailu again, this time very nice chicken in a delicious sweet/spicy sauce and vegetable fritters, which was suggested by the sweet old Lao woman owning the restaurant. She speaks about 5 English words properly, but with hands and feet we have great fun with her. She asks us to come back for dinner again, then the bamboo that she has been cooking all day will be finished. But we planned to go to the night market, so guess not. Back to the hotel again for some more chillaxing. I find out we only have one extra duvet, so I ask another one at the reception for my bed, it already feels quite cold. Around 6 we walk to the night market, but there are only about 8 or 10 market stalls taken, and definitely not one of them is selling hot food in the cold crisp air, so okay, we walked on to Tailu again. Our Lao friend was happy to see us again, and suggested some meals for us, the bamboo and the Lucsin tempura. We add springrolls and ginger tea and are totally happy with the meal. As we leave, we tell her we’re off to Luang Prabang tomorrow so we said goodbye. She was sad to hear that we were leaving, but asked us to tell everybody going to Muang Sing, to visit Tailu restaurant. Well, here you go.

15/1 An early start of the day, our alarm rings at 5.30am, because we’re supposed to leave at 7. After a quick shower and packing, we’re in the hotel’s restaurant by 6.30. But no breakfast, that only starts at 7. Whoops. Ah well, we get the Lao mentality going and we’re not ready to leave by 7, because we’re having brekkie first. Who cares, taking it easy. By 7.25 we’re ready to leave, no problem for our guide and our driver. We have a long driving day to go, so  we’re in the van the whole day, mainly relaxing, falling asleep and staring out the window. Past us glide high mountains, valleys with rivers, little villages, many houses with satellites (the one bigger than the other, the next more rusty than the other) and lots of people: working, playing, laughing, eating, biking. In Oudom Xai we stop for lunch and we have Khao Soy again, with chicken, and we buys some snacks from the market. The road after Oudom Xai is very bumpy, it has more potholes and gravel parts than actual asphalt. Every time I thought the road looked better, just around the corner there were more potholes and gravel. The road was also very windy and I was glad I took a travel-sickness tablet. About 20 kilometer before Luang Prabang, we stopped at a bridge over the Nam Khan river and walked over it to take some photos of the sunset and the mountains, beautiful. In Luang Prabang we walk over the night market and buy a few souvenirs and clothes. We have fresh spring rolls, fried veggies, beef larp and fish at a very nice restaurant, topped off with a glass of wine. Yummie – enjoying life!

16/1 Finally a day where we can sleep in a  bit: until 7.30! Yay! We have a nice breakfast, where we put the cake in the bread toaster (one of those turning things) and it comes out all crumbly, but very tasty, haha. Around 9 our guide comes to pick us up for a bike ride. We bike for about 1 hour and 15 minutes around the city and for to a nice temple/stupa just outside of the city up on a hill. We see a bit of the mass the hold in the temple, a celebration festival that Buddha gave away his clothes 3000 years ago, or something like that. As we get back to our hotel, we quickly put on some swim gear, and take a towel, just in case, and go find a tuktuk to take us to the Tat Kouang Si waterfalls. Just before we get to the waterfall park, we see signs for a butterfly park, and wonder if this is from Talitha’s friend’s friends. We decided to check it out later. It is great to see the waterfalls again after 7 years, and it’s just as I remembered. We first see the Bear Rescue Center where we see some sun bears and black bears that have been rescued from poachers or were kept as a pet in small cages. We buy some souvenirs to support the cause. The waterfalls are still beautiful and breathtaking, like a tropical paradise. We take a lot of photos and walk around a bit. We don’t go for a swim, the water feels cold, and the screams of a group of Japanese tourists let us know it is indeed too cold. We have a sandwich for lunch and find out from our guide that the butterfly park is indeed foreign owned. Well, maybe by Dutch people? Our tuktuk stops for us at the butterfly park and we see a blonde woman standing at the entrance, looking quite Dutch. As we stop, Talitha asks: are you Dutch? And do you know Daisy? The woman is happily surprised, yes! It is indeed Ineke, Daisy’s friend. After a park-introduction from a Laotian employee, Ineke takes us on a tour through the park and we also meet her partner Olaf. (Later on I find out that my cousin Kim also knows Ineke and Olaf, what a small world!) They started the park over a year ago, it is still being worked on, but it already looks great: the lay out, the natural waterfalls that they have on the land, it’s gorgeous. In a big netted tent they have lots of different butterflies flying around lots of flowers and extra food (as there aren’t as many flowers as in summer). It is very nice to see the park, and we’re so glad that we found it by coincidence! After getting back to our hotel again we say goodbye to our guide. We go to the Opera House café and enjoy a piña colada or two. Then we go do some more shopping on the night market and have a nice free dinner from Dokkham Travel because of the boat trip mishap from the 6^th of January. We get some Laotian and Luang Prabang specialties, and they taste very nice.

17/1 I woke up before the alarm, had a shower, then some breakfast  and time to pack everything. We went to a very nice shop, Anakha, where we tried on a lot of different, beautiful handmade creations. We actually had to stop ourselves from trying more on, everything was so gorgeous! We drank some ice coffees in the sunshine while reading a book at Authentic Luang Prabang Bakery. At a small place on a side road next to the National Museum we had a good Khao Soy soup, with the Bolognese-paste in it. It took a while before we could get our 3pm ride to the airport, but in the end we left at 3.25 in a van from the hotel and arrived at the airport in time for our flight. We checked in, and hoped our bags would be tagged on to Amsterdam again via Bangkok, so we wouldn’t have to deal with luggage there. Then we waited for the flight to Bangkok, a 2 hour flight. In Bangkok we had to wait 7 hours for our next flight to Amsterdam, and we couldn’t check in until 3.5 hours before the flight. So we shopped a bit more, had another ice coffee, ice tea, piña colada, until we could check in. And indeed, our luggage would continue on to Amsterdam. We read some, tried not to fall asleep and around 1am we went to the gate to board. The flight was a bit bumpy over the Himalaya’s and the Kaukasus mountains, but other than that a smooth flight. The wines and travel-sickness tablets did work this time, I slept a bit. At Schiphol I was picked up by my parents and my little niece. She was so excited she was going to pick me up, that she had barely slept the night before. Also when she saw us through the thick glass picking up our luggage, she went with my Mom back to my Dad, and to André and Edo who were there to pick up Talitha and told my Mom: ‘Let’s not say to the men we just saw the girls, it’s a surprise.’ Little cheeky thing! I said goodbye to Talitha and André and Edo and went home again, where after a long day trying to stay awake I had a good night’s sleep again, with lots of dreams about gibbons, hiking, jungle soup, zip lining (nightmare?!) and the noodle soups of Laos.

Until next time, beautiful Laos!!!

 

Laos trip januari 2014 – Part 3 (Nederlands, for English see below)

11/1 We hadden een smakelijk ontbijt en werden opgehaald om 9 uur door onze gids voor de volgende jungle trekking, Tohn. We gingen eerst even langs de naar de markt met verswaren om wat snacks en snoep te kopen. Tohn haalde de benodigdheden voor lunch en diner. Daarna reden we naar de ingang van de Nam Ha National Park om onze wandeling te beginnen samen met nog een lokale gids. We wandelden veel bergop naar de top van een berg te krijgen en dan weer naar beneden . Na een paar korte water stopt , de lokale gids bleef een beetje achter om wat bananenbladeren afhakken . Voor onze lunch tafel, zei Tohn. En inderdaad, zodra de lokale gids ons weer inhaalden, stopten we voor lunch . De bananenbladeren werden neergelegd op de grond als een picknickkleed, de inhoud van verschillende zakjes met groente mixen werden op het bananenblad geleegd en in onze handen kregen we een bal kleefrijst. Voordat we begonnen te eten zette Tohn een deel van het eten op een klein stukje van bananenblad en plaatste het naast een boom in de buurt van ons. Dit is wat ze hier doen als een offer aan de voorouders van de mensen die in het nationale park leven, en om ons te beschermen. Daarna was het tijd om de kleefrijst te eten met onze handen, en hiermee hapjes van de groenten met saus in onze mond te scheppen. Erg leuk om zo’n authentieke Laotiaanse picknick lunch. Wij gingen verder met de wandeling en de lokale gids ging terug naar het dorp waar we begonnen waren. Rond 15:00 kwamen we aan in Nalan Neua Village, naast de rivier Ha (oftewel de Nam Ha), met onder andere een mooie grote bungalow – een homestay voor toeristen zoals wij kunnen verblijven. Nadat we onze spullen in de grote hut hadden gezet liepen we door het dorp en werden we uitgenodigd bij de lokale jeugd hangout. Aangezien het zaterdag was, was een groot deel van de jongeren thuis van de kostschool die ze doordeweeks bezoeken. Ze luisterden naar luide muziek, verder zaten ze gewoon een beetje en verder niets te doen, de jeugd is ook overal hetzelfde. We liepen weer rond, zagen veel honden met puppies, varkens, kippen en hanen. We kochten twee Beer Lao, een voor ons en een voor onze gids, en gingen ontspannen naast onze hut op palen zitten. Alle dorpelingen keken net zoveel naar ons als wij naar hun, en vooral de kinderen waren erg geïnteresseerd in ons. Terwijl wij met ons biertje in de zon zaten, kwamen drie kleine meisjes langs die onze aandacht probeerden te trekken door gek te doen en bekeken ons aandachtig. We gaven hen wat snoep en namen wat foto’s . Toen begonnen ze een paar knikkerspelletjes te spelen met kleine steentjes en een gat dat ze in de grond groeven. Ik speelde een paar spelletjes met hen, maar verloor natuurlijk, wat de dametjes erg grappig vonden. Toen namen Talitha en ik snel een bad in de rivier: onze badkamer voor die dag. Het water was weer erg koud, dus alleen wat gespetterd met water en zeep. We hebben daarna nog wat meer gelezen en ontmoetten onze huisgenoten voor die avond, 3 Israëlische meisjes. Toen was het weer etenstijd: kleefrijst en groenten. In de hut wat als eetzaal diende zagen we een spin ter grootte van een hand. Hmmm, zal ik wel slapen vannacht?

12/1 Ja, ik sliep heel vast. Onder een klamboe die ik heel goed ingestopt had onder het matras, welteverstaan… Ik werd wakker doordat de zonnestraaltjes door de kieren tussen de planken doorkwamen. Talitha zat al buiten een boek te lezen en toen ik bij haar kwam zitten, bracht onze gids ons een lekker warm kopje koffie. Een geweldige start van de dag. De kippen, hanen en eenden liepen onder het platform waar wij op zaten. Vervolgens kregen we ons ontbijt, je raadt het al: kleefrijst, dit keer met een omelet. Het grootste deel van de rijst gaven we maar aan wat honden die kwamen bedelen om eten. Toen was het tijd om onze spullen te pakken, en we kregen ook een slaapzak en een fles koude thee om mee te nemen op onze wandeling van vandaag. We namen afscheid van de Israëlische meisjes die net wakker werden. Ze dachten om misschien naar Nepal te gaan, dus ik gaf hen wat informatie over Pokhara, waar ze moeten verblijven (Mountain Villa), waar te eten (Thic Thac, Happy Dreams) en wat te doen (parahawking!). Daarna vertrokken we uit het dorp en de kinderen kwamen ons uitzwaaien. Naast Tohn hadden we weer een lokale gids, Kemla, die als een heuse Rambo bladeren en takken weghakte met een mes om een ​​pad te creëren voor ons. De wandeling begon door een rivier, dus schoenen uit, broek helemaal omhoog gerold en lopen maar. We kregen een wandelstok om wat houvast te hebben in de stroming en de gidsen hielpen ons ook. Het was grappig om te zien dat de lokale bevolking in het midden van de rivier wat elektriciteit opwekten met een klein waterrad / schroef in de stroming. We liepen een stukje door wat rijstvelden en toen was het tijd voor een serieuze jungle tocht: recht omhoog. Nou ja, misschien niet 90 graden recht omhoog, maar we gingen zeker met een 75 graden helling omhoog, op gladde treetjes gemaakt in de modder. Kemla sneed links en rechts de dichte jungle open met zijn mes en wij volgden. Het was een lange steile wandeling die dag en het voelde voor ons als een heuse jungle bootcamp. Na een tijdje hakten Kemla en Tohn weer wat bananenbladeren en bamboe voor lunch en diner. We hadden weer een picknick lunch op de grond, dit keer met oude, taaie kip, groenten en de kleefrijst. Tohn offerde weer wat eten aan de voorouders en vervolgens konden wij gaan eten. De rest van de wandeling ging langs smalle glibberige paadjes met een steile afdaling aan de ene kant en (hopelijk) enkele bomen en wortels om ons aan vast te houden aan de andere kant. Opnieuw meer dichte jungle en rond 14:00 kwamen we aan bij onze jungle hut: alleen een dak, een muur (ja, eentje) en een bamboe plateau op bedhoogte om op te slapen. Dit was onze kamer voor de nacht met onze slaapzakken en klamboes. We chillen en schrijven in ons dagboek, terwijl onze twee gidsen houthakken voor het vuur. Van bamboe boomstammen maken ze ‘potten’ om water en het eten in te koken en ook onze koffiemokken voor morgenochtend worden vers gemaakt van bamboe. We frissen in de ‘badkamer’, op ongeveer 100 meter van de hut. Het is een stroompje water die uit een ‘kraantje’ komt die van bamboe (ja, er is veel van dat spul hier…) gemaakte is, het water komt uit een klein beekje. Tussen de bomen we wassen ons gezicht en handen en lopen terug naar het kamp. Kemla kookte soep in een van de bamboe-‘potten’, met ingrediënten als de binnenkant van spikey bamboe, bananebloem, verschillende planten uit de jungle en wat vlees dat op de markt in Luang Nam Tha was gekocht. Tohn sneed een heleboel strookjes van bamboe om de klamboes aan op te hangen. De jungle soep smaakte heerlijk en vult goed. We aten die avond nauwelijks van de kleefrijst en de groenten. Als toetje kregen we een yam, een peer-achtige aardappel, dat smaakte heel yammy! De gids had ook wat LaoLao voor ons, de Laotiaanse whisky. Het heeft een beetje een interessante smaak, iets als ouzo, maar niet zo sterk, en het maakte ons in ieder geval goed warm voor de nacht. Nadat we nog wat langer naar het vuurtje gestaard hadden. Gingen we naar bed rond 19:30.

13/1 Na een gebroken nacht (ik viel op zich goed in slaap, ik denk dat de LaoLao goed werkte, maar toen ik wakker werd midden in de nacht kon ik niet meer slapen omdat ik het koud had), zaten we weer naast een kampvuurtje, terwijl de regen zachtjes op het dak van onze hut tikt. Hmm, dat wordt een glibberige wandeling terug naar de entree van het Nam Ha park. Onze gidsen kookten ons ontbijt op het vuur: een noedelsoepje. En wij kregen koffie in onze bamboe mok, dat we, na het lief gevraagd te hebben, mee mogen nemen als souvenir. De lunch wordt ook voorbereid: met behulp van een van bamboe gemaakte kom en vijzel, maakte Kemla een tomaat en pepertjes salsa. Gisteravond hadden ze al kleefrijst (heel goed kleverig dit keer) gekookt en nu grilden ze nog wat vlees op het vuurtje en kookten ze eieren in een bamboe-pot. Alles ingepakt en rond 08:30 waren we klaar om te vertrekken. De wandeling was inderdaad erg glad en we hielden ons aan van alles stevig vast om niet van de berg af te glijden. De bladeren van de bomen werkten als een gigantische paraplu en zorgden dat er niet al teveel regen op ons hoofd viel. Na ongeveer 2 uur wandelen in de regen, liepen we ongeveer nog een uurtje met druppels die van de bladeren vielen. We liepen daarna verder in vlakker land met een zonnetje op ons hoofd. Bij een hut stopten we om in de schaduw eronder te gaan lunchen. We eten de kleverigste kleefrijst ooit, een paar eieren, het gegrilde rundvlees en Kemla plukte ook wat verse groenten: bladeren van een varen. Huh? We probeerden het, en het smaakte als sla. Don’t try this at home, het zal wel een ander soort varen zijn. Het laatste stukje van de wandeling ging weer door de rivier Ha, dus mochten onze schoenen weer uit en liepen we door het koude water dat lekker verfrissend aanvoelt op onze voeten en benen. In een dorp stapten we op een tuktuk-truck en we zetten we Kemla af bij het begin-dorp, hij moest weer teruglopen naar zijn dorp in het park. We vervolgden met de tuktuk de weg naar Luang Nam Tha. Het eerste wat we deden toen we in ons hotel aankwamen, was een lekkere warme douche. We wasten ook wat kleding en spoelden de ergste modder van onze schoenen. Tijd om een ​​beetje te ontspannen. Rond 17:00 gingen we naar de markt en aten een Khao Soy: een Laotiaanse soep met dikke rijstnoedels, dat een smakelijk varkensvleesprutje bevat, een beetje een pittige Bolognese. We gooiden wat extra groenten en zelfs een bloemetje (viooltjes) in de soep en ook wat pikante saus en kruiden. Heerlijk! Toen terug naar ons hotel, tijd om nog wat meer relaxen met een Beer Lao en een zakje pinda’s, na al die jungle avonturen…

To be continued!

Laos trip January 2014 – Part 3 (English, Nederlands volgt hierboven)

11/1 We had another nice breakfast and got picked up at 9 by our guide for the next jungle trekking, Tohn. We went to the fresh market first to get some snacks and candy. Tohn got supplies for lunch and dinner. Then we drove to the entrance of the Nam Ha National Park to start our hike with a local guide as well. We hiked a lot uphill to get to the top of a mountain and then down again. After a few short water stops, the local guide stayed a bit behind to chop off some banana leaves. For our lunch table, Tohn said.  We indeed stopped for lunch as soon as the local guide caught up with us again. The banana leaves were laid out like a picnic blanket, the contents of various little bags with vegetable mixes were put on it, and in our hands a ball of sticky rice. Before we started to eat, Tohn put some of the food on a small piece of banana leaf and put it next to a tree near us. This is what they do for the ancestors of the people who live in the national park, as an offering to them and to protect us. Then it was time to eat the sticky rice with our hands, and scooping up bits and pieces of the veggies in sauce with it. Very nice to have such an authentic Lao picnic lunch. We continued the hike and the local guide went back to the village where we started.  Around 3pm we arrived in Nalan Neua Village, next to the river Ha, with a nice big hut – homestay for hikers like us to stay in. After dropping our stuff in the big hut, we walked into the village and got invited to the local youth hang out. As it was Saturday, a lot of the youngsters were home from the boarding school they attend during the week. They were playing loud music, just sitting there doing  nothing, the youth is the same everywhere. We walked around again, saw lots of dogs with puppies, pigs, chickens and roosters. We bought some Beer Lao, one for us and one for our guide, and relaxed next to our hut on stilts. All the villagers looked at us as much as we looked at them, and especially the kids were very interested in us. At we chilled with our beers in the sun, three little girls came over, trying to get our attention by acting silly, and watched us. We gave them some candy and took some photos. Then they started to play some marble-like games with pebbles and a hole they dug in the ground. I played some games with them, but lost of course, which was great fun for the girls. Then Talitha and I took a quick bath in the river, our bathroom for that day. Again with very cold water. We did some more reading after that, met our new roommates for the night, 3 Israeli girls, and then it was dinner time: sticky rice and vegetables. In the dining hut we all saw a spider the size of my hand, will I sleep tonight?!

12/1 Yes, I slept like a rock. Under a mosquito net that I tucked in very carefully. I woke up by the day light creeping through the cracks between the wood. Talitha was already sitting outside reading a book and I joined her as our guide brought us a nice hot cup of coffee. A great start of the day. The chickens, roosters and ducks walked underneath the platform we sat on. Then we got our breakfast, you guessed it: sticky rice, and an omelet. Most of the rice went to some dogs who came to see what we had for them. Then it was time to pack our stuff, we also got a sleeping bag and a bottle of cold tea to take with us on today’s hike. We said goodbye to the Israeli girls who just woke up. They are thinking about going to Nepal so I gave them some information on Pokhara, where to stay (Mountain Villa), where to eat (Thic Thac, Happy Dreams) and what to do (parahawking!). Then we left the village, and the kids came to wave us goodbye. Besides Tohn we again had a local guide, Kemla, who had to really chop away leaves and twigs to create a path for us. The hike started through a river, so shoes off, pants rolled all the way up and walk. We got a walking stick to have something to hold on to with the current, and the guides also helped us. Funny to see that in the middle of the river the created hydro power with a small water wheel / screw in the current. We walked a bit through some rice paddies and then it was time for serious jungle hiking: straight up. Well, maybe not 90 degrees, but we had to go up at about 75 degree incline on slippery steps created in the mud. Kemla slashed away the dense jungle left and right with his knife and we followed. It was a long steep hike that day and it felt to us like a jungle boot camp. After a while Kemla and Tohn chopped some banana leaves and bamboo shoots for lunch and dinner. We had another picnic lunch on the jungle floor, this time with old, chewy chicken, veggies en the sticky rice. Tohn offered some of the food to the ancestors again and then we got to eat. The continuation of the hike went along narrow slippery paths with a slope on one side and hopefully some trees and roots to hold on to on the other side. Again more dense jungle and around 2 pm we arrived at our jungle hut: just a roof, one wall and a bamboo bed height plateau to sleep on. This is our room for the night with our sleeping bags and mosquito nets. We chill and write in our journal, while our two guides chop wood for the fire. From bamboo trunks they make ‘pots’ to boil water and the food in and also our coffee mugs for tomorrow morning are freshly created out of bamboo. We freshen up at the bathroom, about 100 meter from the hut. It’s a little bamboo-made (yes, there’s a lot of that here…) tap that diverts water from a small creek. Between the trees we wash our face and hands and go back to camp. Kemla is making soup in one of the bamboo-‘pots’, with ingredients like the inside of spikey bamboo, banana flower, various leaves from the jungle and some market bought (from Louang Nam Tha) meat. Tohn is making a string out of strips of bamboo to hang up the mosquito nets. The jungle soup tastes delicious and is very filling. We barely eat the sticky rice and vegetables that are on the side. For desert we get a yam, a pear-y potato fruit, very yammy! The guide also has some LaoLao for us, the Laotian whiskey. It has a bit of an interesting taste, bit like ouzo, but not as strong, and at least gets the inside nice and warm for the night. After staring into the fire for a little longer, we go to bed around 7.30pm.

13/1 After a broken night (I fell asleep quite okay, guess the LaoLao was working, but when I woke up in the middle of the night, I couldn’t get back to sleep anymore, because I was very cold) we sit next to a fire again while the rain ticks gently on the roof of our hut. Hmm, that’s going to be a slippery hike down to the entrance village of the park again. Our guides prepare our breakfast on the fire: noodle soup. And we get coffee in our bamboo mug, that we can keep as a souvenir after asking nicely. Lunch is being prepared too, in a bamboo made bowl and mortar, they make a tomato and pepper salsa. Last night they already cooked some very sticky rice and now they grill beef on the fire and boil eggs in a pot. Everything is wrapped up and around 8.30am we’re ready to leave. The hike is indeed very slippery and we hold on to anything to prevent from slipping down the mountain. The leaves of the trees work as a giant umbrella and stop a lot of rain from falling on our heads. After about 2 hours of hiking in the rain, it stops and we walk for about an hour with rain drops falling from the leaves. We walk into more flat land again after some climbing and going down again. At a hut we relax in the shade underneath and have lunch. We eat the stickiest rice ever, some eggs, the grilled beef and Kela also picked some fresh veggies too: fern-leaves. Huh? We tried it, and it tastes like a lettuce. Just don’t try it at home, we think this was a different kind of fern. The last bit of the hike goes again through the Nam Ha river, so off come our shoes and we walk through the cold water, that feels nice refreshing on our feet and legs. In a village we get on a tuktuk truck and we drop off Kemla at the begin-village again, he has to walk back to his village again. We continue on with the truck to Louang Nam Tha. The first thing we do as we get to our hotel, is have a nice hot shower. We also wash some clothes and clean the mud off our shoes as much as we can. Time to relax a bit. Around 5pm we go to the fresh market and have a Khao Soy: a Lao thick rice noodle soup, that has a tasty pork-paste in it, like a spicy Bolognese. We throw some extra vegetables and even a little flower (violet) in it and some spicy sauce and herbs. Delicious! Then back to our hotel and time to chill some more with a Beer Lao and a little bag of peanuts, after all those jungle adventures.

To be continued!

Laos trip januari 2014 – Part 2 (Nederlands, for English see below)

8/1 We worden wakker om 6.30, douchen en gaan naar de receptie om te ontbijten om 7 uur. Nog geen ontbijt, en ook om 10 over 7 nog steeds geen eten. Talitha besluit om snel even op zoek te gaan naar een klein tasje om haar waardevolle spullen bij zich te houden tijdens de Gibbon Experience en komt terug met een knalroze heuptasje. Ik lach er eerst nog om, maar wacht even: het is eigenlijk een enorm praktisch ding, voor als we tussen de bomen hangen aan de kabels! Okee, ik besluit er ook een te kopen… Het ziet er ouderwets uit, maar het is erg handig! We besluiten dat het gewoon erg retro-jaren-tachtig is en daardoor weer trendy, of zo. We krijgen uiteindelijk ons ontbijt en de dame van het hotel blijft ons steeds meer eten brengen: goed, we zullen niet verhongeren als we in de jungle geen eten krijgen! Op 8:00 zetten we onze rugzakken op het kantoor van de Gibbon Experience, want de komende twee dagen leven we uit onze dagrugzak. Dan bekijken we twee video’s samen met nog 30 andere mensen. De eerste video gaat over de Gibbon Experience en de tweede over de veiligheidsprocedures en het gebruik van het harnas voor de zip lines (kabels). We krijgen allemaal een blikje Beer Lao en een flesje water. Samen met de Australische Amy en de Zwitserse Andreas stappen we in een jeep. Amy is zeer spraakzaam en al snel liggen we helemaal dubbel met haar op de achterbank. De eerste helft van de rit ging op de normale weg , maar dan begint de pret. We rijden dwars door een rivier (het deed me denken aan een fietstocht die ik 7 jaar geleden deed in Louang Nam Tha, hier in Laos, waarbij ik door een rivier moest lopen met mijn fiets op mijn schouder), om te vervolgen op hobbelige, modderige wegen vol kuilen en groeven. De chauffeur weet wat hij doet en wij ‘dansen’ op de achterbank met alle horten en stoten die de auto maakt. We komen aan in een dorp waar de wandeling door de jungle begint. Ook de wandeling begint door een beekje, dus doen we onze schoenen uit, lopen door het water en doen onze schoenen weer aan. Als we onze schoenen aandoen, zien we een groep terugkomen uit de jungle die over een aantal wiebelige planken gaan, we besluiten om dit op de terugweg over 2 dagen ook zo te doen in plaats van het schoenen-ritueel. We wandelen ongeveer een uur en krijgen dan een lekkere sandwich met een kip en koolsla mix voor lunch. Na nog een half uur wandelen komen we aan bij een hut waar we onze harnassen aankrijgen en we de groep moeten verdelen in groepen voor de verschillende boomhutten: een groep van 9, 11 en 2. We vingen aan een grote groep te maken, maar dan beseft Talitha dat nog niemand de ​​2-persoons-groep vormt. ‘Wij nemen die wel’, zegt ze. Geweldig: we hebben onze eigen boomhut voor de komende 2 dagen! Daarna liepen we naar de eerste zip line. Ik zag ongeveer 9 mensen eerst gaan en toen was het mijn beurt. Ik was zowel zenuwachtig en opgewonden tegelijk, want ik heb best wel hoogtevrees. Ik gaf een gil toen ik vertrok, hangend met mijn harnas aan de kabel. De zip-line startte tussen de bomen en net boven struiken, maar al snel hing ik hoog boven de grond en boven de boomtoppen. IIIIIIIEEEEEEHHHHHH! Ik was blij toen ik aan de andere kant aankwam. Daar hadden we weer een kleine wandeling en moesten we zip line nummer 2 en 3 doen, die onmiddellijk achter elkaar waren, aangezien nummer 2 hoog in een boom eindigde en nummer 3 vanaf datzelfde kleine platform in de boom verder ging. Vooral nummer drie ging hoog en terwijl ik ongeveer 200 meter boven de boomtoppen van de bomen vloog, die ook ongeveer 100 meter hoog waren, dacht ik: ‘Hooooooooooooly F * cking Shiiiiiiiiiiiiiit!’ (sorry voor de grove taal, maar het is echt letterlijk wat ik dacht!) Onze laatste kabel was om in onze boomhut te komen en onze gids Peya ging met ons mee. In onze boomhut vulde hij direct een ketel met water, en ging met een kabel weer weg naar een klein kamp-keuken om het water voor koffie en thee te verwarmen. We keken rond in onze accommodatie voor de komende twee nachten en we vonden het uitzicht meteen geweldig, we zijn de hoogste boomhut. De kleine badkamer op de begane grond (bereikbaar via een luik van onze ‘huiskamer’ ) heeft geen muren, dus hurkend op het toilet of douchend of je tanden poetsend: je staat tussen de bomen van de jungle en met vogelgeluiden op de achtergrond, love it! De boomhut is ongeveer 50 meter boven de grond. We dronken een kopje Lao koffie met gids Peya en kletsten wat met hem. Voordat hij vertrok voor de dag, vertelde hij ons het plan voor de volgende dag: om wat meer van het park en de andere boomhutten te zien. We ontspanden in onze hut en rond 17:00 kwam een andere gids met ons diner. Grappig, het is alsof je een maaltijdbezorgdienst (boomhutbezorgd.nl?) in de jungle hebt. De sticky rijst, groenten en rundvlees waren erg lekker. Na het diner was het nog licht, dus besloten we om de zip-line te nemen uit onze boomhut en een kleine wandeling te maken. We hoorden veel dierengeluiden, waaronder ook gibbons. We gingen op een bankje stilzitten, maar we hebben helaas geen dieren gezien. Rond 19:00 was het erg donker en we besloten om te gaan slapen. Ik kon niet makkelijk in slaap vallen, want ik was zenuwachtig om weer aan de kabels te gaan hangen de volgende dag. Vandaag was het ziplinen nodig om onze boomhut te bereiken, maar morgen wordt het ziplinen voor de lol. Echt? Voor de lol? * zucht *

9/1 We werden wakker rond 06:00. Het water van de douche was erg koud en de lucht heel fris, dus besloot ik om gewoon een beetje een spetter-spatter douche te doen (een plons hier, enkele druppels daar). Dat zou genoeg moeten zijn. We nemen een lekker warm kopje thee met het water dat we nog in de thermoskan van de vorige avond hadden en losse theeblaadjes in een grote sok-achtige theezak (een thee-sokje?). We zagen de ochtendzon opkomen. De kleuren in de lucht waren mooi, en er was nog wat mist tussen de lagere bergen. Rond 08:00 kregen we ons ontbijt bezorgd in onze boomhut en kregen we weer sterke Lao koffie met zoete gecondenseerde melk. Toen gingen we onze hut uit op onze zip line. Talitha overtuigde me om er gewoon voor te gaan die dag, want we zijn hier nu toch. Ik bleef denken: ‘Feel the fear and do it anyway (voel de angst en doe het toch)’. Ik was bang, trillerig en duizelig, maar ik wilde ook meer van het park zien. En de enige manier om dat te doen, zou via de kabels zijn. Dus ging ik toch. De eerste kabel was gewoon naar een boom en weer terug, en dat voelde zo zinloos voor mij, dat ik tegen Talitha zei dat zij maar moest gaan. Ik zou haar vertrek en aankomst wel filmen. Ik hang liever aan de kabel met een doel, een reden om ergens te komen, niet alleen heen en terug. Talitha kwam helemaal vrolijk terug, want ze zag een grote zwarte eekhoorn. Het zag eruit als een eekhoorn, maar met de grootte van een klein beertje (totale lengte inclusief staart kan tot 115 cm zijn). Onze gids vertelde ons om verder te lopen naar boomhut nummer 7 en daar op hem te wachten. Op de neergaande weg naar boomhut 7, kwamen we twee mensen tegen, een Europese man en een Lao vrouw. Hij vertelde ons dat hij in een kamp keuken verbleef, voor een hobby project over de natuur en de dieren. Die man kon ons vertellen dat Talitha de tweekleurige reuzeneekhoorn (black giant squirrel) gezien moet hebben, en dat klonk wel juist. Als we aankomen bij nummer zeven, ging de groep die daar verbleef net weg. We gingen in hun hut wachten op onze gids. Omdat wij wisten dat de andere groepen onze hut zouden kunnen bezoeken, hadden we het netjes achtergelaten, de afwas gedaan, en onze spullen aan de kant. Groep 7 had dat niet echt begrepen. Hun ontbijt stond nog steeds op de tafel, met wat vliegen erboven en hun spullen lagen ook overal verspreid. Erg rommelig. Nóg een reden om blij te zijn met onze eigen hut.  We wachtten een half uur in de hut, waarvan het beste uitzicht in de badkamer was, en besloten toen om op de zip-line weer uit de boomhut te gaan. Hadden we onze gids verkeerd begrepen? We moesten hier toch op hem wachten? Als we weer een stukje teruggaan op het pad, lopen we de gids en een groep (met onder andere Amy en Andreas) tegen het lijf. We lopen dan met de hele groep opnieuw naar boomhut 7. We genoten nog wat langer van het uitzicht, en de rest van de groep zei ook dat het rommelig was, hun hut was veel schoner. Haha! Vervolgens liep we naar hut nummer 3, waar we als de eersten, de snelle helft van de groep, met de kabels in de boomhut waren, de andere helft was erg traag. Als we in de boomhut zijn, spot Andreas als eerste beweging in het oerwoud ver onder ons. Ja, het waren gibbons! We hebben geprobeerd om een paar foto’s te maken, niet makkelijk met die afstand, en genoten van het uitzicht op een zwarte en een bruine gibbon die in de bomen speelden. Ik heb op een foto toch een bruine stip tussen de groene bomen, eb ik er toch bewijs van! De tweede helft van de groep kwam te laat om de gibbons zien. We deden nog een kabel en toen was het tijd voor de langste zip line. De gids vertelde ons om de rem niet te gebruiken. Amy , Talitha en ik maakte een spelletje van te maken om zo dicht mogelijk tot het einde van de kabel te komen, zonder dat we achterstevoren met onze handen moesten klimmen. Andreas kwam bijna altijd tot het einde van de kabel en Amy en ik bestudeerden zijn techniek. Met zijn kale hoofd had hij de aerodynamica mee, en we vermoedden dat hij ook zijn tenen uitstrekte voor meer stroomlijning. En yesss, op de langste kabel lukte het mij om helemaal tot het einde te komen! Dat gaf mij een beetje een beter gevoel om aan die kabels te moeten hangen, honderden meters boven de boomtoppen. We gingen toen naar boomhut 5, waar we de rem wel moesten gebruiken, om te voorkomen we tegen de boom zouden crashen. Gelukkig timede ik dat ook goed. De uitgang van die boomhut was het engste, uit een raampost zonder platform. Gelukkig kon ik een stap lager staan, nog ​​in de boomhut, om me vast te klikken, maar de anderen moesten in het venster te staan​​, met honderd meter diepte. Pfff… Maar het was ons allemaal gelukt! Daarna gingen we de hele weg weer terug, al wandelend en met de kabels. Het werd al wat later op de middag en de lunch zou ook steeds later worden. Gelukkig kregen we een grote zak met pinda’s om onze maag even te vullen tot lunchtijd, zodat we nog wat energie hadden om door te lopen. Op de laatste kabel voor onze boomhut-kabel, landde ik met mijn voeten op het platform, terwijl ik nog naar voren gleed op de kabel, en stootte ik met mijn schouder aan de zip-line. Auwie. Ik liep een schaaf-/ brandwond en blauwe plek op mijn schouder op: een herinnering aan het verdomde enge ziplinen. Toen we onder onze boomhut afscheid van de rest van de groep namen, zagen we een Laotiaan naar ons zwaaien vanuit onze boomhut, hij riep dat hij de lunch klaar had voor ons. Geweldig, we hadden honger! Na de lunch om 16:00 en een snelle en koude spetter-spatter douche, relaxten we nog wat tussen de bomen en al het vogelgeluiden. We kerfden onze naam (Talitha) en voorletters (MM) in een boom en met de laatste snede voelde ik het mes (op het deel dichtst bij het ​​handvat) langs mijn vinger glijden: whoops, een sneetje in mijn vinger. Diner kwam vrij snel na de lunch, dus we lieten het even staan. Talitha was nieuwsgierig naar wat het diner was, dus we openden het. Het was rijst (natuurlijk), groenten, macaroni en wat vers gebakken chips! We besloten om met de chips als snack te beginnen. Even later aten we nog de macaroni en groenten als het diner en lieten de rijst voor wat het was. We hadden wel even genoeg rijst gezien. Weer een vroege avond na deze spannende dag. Ik was trots op mezelf dat ik het toch gedaan had!

10/1 We worden wakker gemaakt door het opkomende zonnetje en hebben genoeg tijd voor ons ontbijt komt. Dus we drinken weer een kopje thee in het ochtendlicht. Toen kwam Pomoan, onze gids voor de laatste dag, samen met een vriend en ook zijn 7-jarige dochter. Pomoan’s dochter vond het ziplinen geweldig, ze lachtte en giechelde de hele weg. Als we ons ontbijt eten, zie ik een tweekleurige reuzeneekhoorn in een boom vlak voor me, op ongeveer 50 meter afstand. Dus we een aantal foto’s maken, terwijl het diertje ontspannen lag te slapen op de boom. Zelfs Pomoan en zijn dochter waren enthousiast dat ze er een zagen. Vervolgens maakten we ons klaar om te vertrekken. We gingen weer over 4 kabels en liepen tussendoor tot we weer bij de hut aankwamen waar we ons harnas af konden doen: we waren klaar met het ziplinen. Ik heb het gedaan, ik ben nog steeds zo trots op mezelf! Ik voelde de angst en deed het toch, joehoe! Daarna wandelden we helemaal terug naar het dorp waar de jeeps zouden ons oppikken en moest wachten op de groep van Andreas en Amy. De andere pick-up met de ‘rommel’-groep reed al weg om terug te gaan naar Houai Xai, maar wij wachtten en wachtten en wachtten nog wat langer. We begonnen ons af te vragen wat er gebeurd was, omdat het zo lang duurde. Toen ze eindelijk aankwamen, hoorden we waarom ze zo laat waren: zij zagen nog een grote groep gibbons, veel dichterbij en bewonderden ze voor ongeveer een uur terwijl de aapjes in de boom klommen. Okee, dat is een geldige reden om te laat te komen. Lucky them! We reden terug via de hobbelige, modderige weg, hadden een korte pauze voor lunch en gingen toen weer terug naar Houai Xai. We haalden onze grote backpack op en stapten in ons volgende busje met chauffeur en gids voor de lange, bochtige rit naar Luang Nam Tha. Als we aankomen bij het resort rond 18:30, willen we wat te eten te halen en lopen wat door de buurt. Het ziet er allemaal vrij verlaten uit: geen restaurants en niet veel winkels. De receptionist toont ons vervolgens op een kaart aan waar het centrum van de stad is, op ongeveer 20 minuten lopen van het resort. Hm, neuh laat maar, we hebben geen zin om zo lang te wandelen op donkere straten om wat te eten en besluiten om naar een van de kleine winkels om wat chips of zo te kopen. We zien daar ook een aantal noodle soep-bekers staan​​, en besluiten om de dame van de winkel vragen of ze er warm water in kan doen zodat we een noodle soep mee kunnen nemen. Ze vraagt ​​haar zoon om te vertalen, omdat ze ons niet begrijpt, en lacht dan terwijl ze er heet water voor ons indoet. We zijn erg dankbaar, kopen ook een Beer Lao en hebben zo een feestmaaltijd om mijn zus Rosan’s verjaardag te vieren. Na het eten was het tijd voor een lekkere warme douche (eindelijk weer!). Ik voelde me zo moe (en rozig), dat ik bijna onmiddellijk in slaap viel.

Wordt vervolgd…!

Laos trip January 2014 – Part 2 (English, Nederlands volgt hierboven)

8/1 We wake up at 6.30, have a shower and go to the reception to have breakfast at 7. No breakfast yet, also at 7.10 still no food. Talitha decides to go find a small bag to keep her valuables on her during the Gibbon Experience and comes back with a bright pink fanny pack. I laugh, but hey, it’s actually a pretty damn practical thing while hanging between trees! Okay, I also get one… Tacky, but hey it’s very useful! We decide it’s very retro-eighties and therefor back to trendy, or so. We finally get breakfast and the lady of the hotel keeps on bringing us more and more food: well we won’t starve if we don’t get any food in the jungle again! At 8am we drop our back packs at the Gibbon Experience, we only have a daypack with us for the next few days, and watch two videos together with another 20 people. The first video is about the Experience and the second one about the safety procedures and use of the harness for the zip lining. We all get a can of Beer Lao and a small bottle of water. Together with the Australian Amy and the Swiss Andreas we get in a jeep. Amy is very chatty and soon we laugh a lot on the back seat. The first half of the drive is on normal road, but then the fun starts. We drive through a river to continue (it reminded me of a bike trip I did 7 years ago in Louang Nam That, Laos, where I had to walk through a river with my bike on my shoulder) on bumpy, muddy roads full of potholes and ditches to avoid. The driver knows what he’s doing and we’re dancing on the backseat with all the swings and bumps the car does. We get to a village from where the hike into the jungle starts. We again start through a creek, so we take off our shoes, walk through the water and put our shoes back on. As we see a group coming back going over some planks in the water, we decide to do that on the way back as well instead of the shoe-ritual. We hike for about an hour and get a nice sandwich with a chicken and coleslaw mix for lunch. After another half an hour we arrive at a hut where we get our harnesses on and had to divide into groups for the different tree huts, a group of 9, 11 and 2. We started to make a big group, but then Talitha realizes that nobody is taking the 2-person group yet. ‘We’ll take that one’, she says. Great, we have our own tree hut for the next 2 days! Then we walked to the first zip line. I saw about 9 people go first and then it was my turn. I was both nervous and excited at the same time, since I have a fear of heights. I yelled a bit as I took off. The zip line started between trees and just above shrubs, but soon I was high above the ground and above tree tops. IIIIIIIEEEEEEHHHHHH!!! I was glad I made it to the other side. Then we had another little hike and we got to zip line number 2 and 3, which followed one another immediately as number 2 ended high up a tree and number 3 started right there as well from a small platform. Especially number three was high above the trees and my thought, as I was zipping about 200 meter above the tree tops of trees that were also about 100 meter high: ‘Hooooooooooooly F*cking Shiiiiiiiiiiiiiit!!!’ (Pardon my French… but it’s really literally what I thought) Our last zip line was to our tree hut and our guide Peya went with us. In our tree hut he filled a kettle with water, and zipped off again to go to a small camp kitchen to heat the water for coffee and tea. We looked around our accommodation for the next two nights and we loved the view, as we are the highest tree hut. The little bathroom on the lower floor (accessible through a floor hatch from our ‘living room’) hasn’t got any walls, so when you squat on the toilet or have a shower or brush your teeth, you’re right between the trees of the jungle and have bird sounds in the background, love it! We’re about 50 meter above the ground. We drank a cup of Lao coffee with Peya and chatted a bit with him. Before he left for the day, he told us the plan for the next day, when we were going to see more of the park and the other tree huts. We relaxed in our hut and around 5pm another guide showed up with our dinner. Funny, it’s like having a food delivery service (hut delivery?) in the jungle. The sticky rice, vegetables and beef mix were very tasty. After dinner it was still light, so we decided to take the zip line out of our tree hut and go for a bit of a walk. We heard lots of animal sounds, probably gibbons too. We sat down on a little bench and kept quiet, but we didn’t see any animals. Around 7pm it was very dark and we decided to go to sleep. I couldn’t quite fall asleep as I was nervous for the next day’s zip lining. Today was about getting to our tree hut, so necessary, but tomorrow was just going to be zip lining for fun. Is it? Fun? *sigh*

9/1 We woke up around 6am. The water of the shower was very cold and the air very crisp, so I decided to just have a bit of a splishy-splashy shower (a splash here, some drops there). That would have to do. We made a nice warm cup of tea with the water we still had in a thermos from the previous night and loose tea leaves in a big socky-tea-net. We watched the morning sun arrive. The colors in the sky were beautiful, and there was still some fog between the lower mountains. Around 8am we got our breakfast delivered to our tree hut door step and got a strong  Lao coffee with sweet condensed milk. Then we went out of our hut on our zip line. Talitha convinced me to go for it, since we are here now. I kept on thinking: ‘feel the fear and do it anyway’. I was scared, shaky and dizzy, but I also wanted to see the park a bit more. The only way to do that, would be via the zip lines. So I did go. The first zip line would just be to a tree and back again, and that felt so pointless to me, that I told Talitha to go, and I would film her departure and arrival. I rather do the ones with a purpose, to get somewhere, not just there and back. Talitha came back all excited, because she saw a big black squirrel. It looked like a squirrel, but the size of a small bear (overall length including tail can be up to 115 cm). Our guide told us to walk over to tree hut number 7 and wait for him over there. On the way down to tree hut 7, we saw 2 people, a European guy and a Lao woman. He told us he was staying in a camp kitchen, for a hobby project about nature and animals. The guy could tell us that Talitha must have seen the black giant squirrel, and that sounded about right. As we arrived at number seven, the group that stayed there was just leaving. We went into their hut to wait for our guide. Since we knew the other groups would / could be visiting our hut, we cleaned up after ourselves, did the dishes, and put our stuff aside. Group 7 didn’t see it that way. The breakfast was still on the table, with some flies over it and their stuff was also all over the place. Very messy. Another reason to be glad to have our own hut. We waited for half an hour in the hut, that had the best view from the bathroom, and then decided to go back on the zip line. Did we misunderstand the guide? We were supposed to wait here, right? As we walked a bit back up the path, we bumped into him and another group (with Amy and Andreas) and walked back to hut 7 again. We enjoyed the view a bit more, and the rest of the group also said it was messy, it was much cleaner in their hut. Haha. Then we walked over to hut number 3, where we were in the fast half of the group with the zip lines, the other half was very slow. As we arrived, Andreas was the first to spot movement in the jungle well below us. Yes, it were gibbons! We tried to take some photo’s, which wasn’t easy with the distance, and enjoyed seeing a black and a brown gibbon playing in the trees. I got a brown dot between green trees on a photo, and that’s proof enough for me! The second half of the group arrived too late to see any of the gibbons. We did another zip line and then it was time for the longest zip line. The guide told us not to use the brake. Amy, Talitha and I made a little game out of it to zip to the end as close as possible, without having to use your hands on backward climbing to get there. Andreas was almost always zipping all the way to the end, and Amy and I studied his tactics. He had the aerodynamics down with a bald head, and we suspected he pointed his toes too for more streamlining. And yesss, on the longest zip line I made it all the way to the end! That at least made me feel a bit better about hanging on a thread (what it felt like to me), hundreds of meters above tree tops. We then went to tree hut 5, where we had to use the brake to prevent from crashing into the tree. I timed that one well too. The exit of that one was the scariest, coming out of a window with no platform. Luckily I could stand one step inside the tree hut to clip on, but many others had to stand in the window, with a solid hundred meter drop in front of you. Pfff… But we did it! Then all the way back again, hiking and zip lining. It was getting later and later for lunch, and thankfully we got a big bag of peanuts to tide us over to lunch and to be able to hike up. On the last zip line before our tree hut – zip line, I landed on the platform with my feet, while still sliding forward, so I bumped up to the zip line with my shoulder. Ouchie. I got a bit of an abrasion / burn/ bruise on my shoulder from it, a nice memory of the frigging scary zip lining. As we said goodbye to the rest of the group under our tree hut, we saw a Lao guy waving at us from our tree hut, telling he had lunch ready for us. Great, we were very hungry! After lunch at 4pm and another quick and cold splishy-splashy shower, we relaxed some more between the trees and al the bird sounds. We carved our name (Talitha) and initials (MM) in a tree and with the last cut I felt the blade (at the end, closest to the handle) sliding past my finger: whoops, a little cut. Dinner came quite soon after lunch, so we let it stand for a while. Talitha was curious to see what dinner actually was, so we opened it up. It had rice (of course), veggies, a macaroni and some freshly friend crisps! Yeah, we decided to snack on the crisps. A bit later we had de macaroni and veggies for dinner and let the rice untouched. We had enough rice for a while. Another early night after this exciting day. I did it!

10/1 As we woke up from the sunlight, we had plenty of time before our breakfast arrived, so we had a cup of tea in the morning light. Then Pomoan came, our guide for the last day, together with a friend and also his 7-year old daughter. Pomoan’s daughter absolutely loved the zip lining, giggling and smiling all the way. As we ate breakfast I spotted a black giant squirrel in a tree right in front of me, about 50 meter away. So we got some photo’s as it was relaxing and sleeping on the tree. Even Pomoan and his daughter were excited to see it. Then we had to get ready to leave. We zip lined 4 times and hiked some and then it was time to get rid of the harness, the zip lining was done. I did it, I’m still so proud of myself. I felt the fear and did it anyway, whoohoo! Then we hiked all the way back to the village where the jeeps were going to pick us up and had to wait for the group with Andreas and Amy. The other pick up with the messy group left to go back to Houai Xai already, but we waited, and waited, and waited some more. We started to wonder what had happened, because it took so long. When they finally arrived we heard why they were so late: they saw another big group of gibbons, much closer and were watching them for about an hour. Okay, solid reason to be late. Lucky them! We drove back via the bumpy, muddy road, had a quick lunch break and then all the way back to Houai Xai again. We got our big back pack again and get on our van with driver and guide for the long windy drive to Louang Nam Tha. As we arrive at the resort around 6.30pm, we want to get some dinner and walk around the neighborhood a bit. It’s quite deserted, no restaurants and not many shops. The receptionist then shows us on a map where the city center is, about a 20 minute walk away. Hm, nah, we don’t feel like walking for 20 minutes on dark streets to get some food en decide to go to one of the small shops to get some chips or so. We see some noodle soup cups standing, and decide to ask the lady of the shop if she can put hot water in it so we can take a noodle soup with us. She asks her son to translate, because she doesn’t understand us, then laughs and puts hot water in it for us. We’re very thankful, got a Beer Lao with it and have a party meal to celebrate my sister Rosan’s birthday. After dinner a nice hot shower (finally again!) and I felt so tired I almost immediately fell asleep…

To be continued!

Laos trip januari 2014 – Part 1 (Nederlands, for English see below)

4/1 Als ik aankom op Schiphol met mijn ouders, vinden we Talitha en haar mannen al gauw. We checken onze backpacks in, wat nogal een gedoe is om ze direct door te laten gaan via Bangkok naar onze eindbestemming Luang Prabang (zodat we ze tussendoor niet hoeven te zoeken in Bangkok), maar uiteindelijk lukt het. Hopen we. Samen met mijn ouders en Talitha’s vrienden Andre en Edo hebben we een kop koffie en lachen over eerdere reis-perikelen. Na het afscheid gaan we door een makkelijke paspoortcontrole: terwijl iedereen in een lange rij voor een beambte wacht, besluiten we om de automatische scanner eens te proberen en we zijn door in no time. Ik kocht snel nog even het nieuwste Khaled Hosseini boek en we halen een salade en sandwich om wat te eten voor we aan boord gaan. We boarden bijna als laatste, waarom zouden we ons haasten, het vliegtuig vertrekt echt niet zonder ons. We hebben een lange vlucht van Amsterdam naar Bangkok en ik slaap heel weinig, ondanks de witte wijntjes en reis-tabletjes, een combi die op een eerdere reis succesvol was gebleken. Deze keer dus niet.

5/1 We komen moe aan op de luchthaven van Bangkok. Nadat we onze instapkaarten naar Luang Prabang van Bangkok Airways hebben gekregen, mogen we relaxen in de lounge van de luchtvaartmaatschappij. Niet slecht: comfortabele stoelen in het ochtendzonnetje, en er zijn gratis warme en koude drankjes en lekkere snacks. Dan vliegen we nog 2 uur naar Luang Prabang. Als we uit het vliegtuig stappen blijft iedereen om het vliegtuig heen hangen, niemand die ons wijst waar we naar toe moeten. Hmm, nou ik neem maar aan dat we naar het gebouw moeten, dus Talitha en ik beginnen te lopen en de rest volgt ons. Zodra we langs meerdere deuren lopen, wijzen de medewerkers ons eindelijk de juiste deur aan waar we naar toe moeten en wij zijn de eerste in de rij om ons visum te krijgen en door de paspoortcontrole te gaan. We krijgen onze rugzakken (dus het was uiteindelijk goed gegaan met het doorlabelen van de bagage) en worden opgepikt door iemand van Dokkham Reizen die naar ons hotel brengt. We gaan naar Chitdara Hotel, maar deze is helaas vol, waardoor we naar Chitdara 2 gaan, naast de Mekong rivier. We wisselen wat Euro’s om in Kip (de Lao valuta. Dus we betalen met kippetjes hier. Veel kippetjes…). We zoeken en vinden een apotheek die Malarone heeft voor Talitha (ik wou dat ik het ook in Laos had gekocht: het is echt 1/10 van de prijs in vergelijking met Nederland en exact hetzelfde product), en hebben daarna een lekkere fruitige ice tea en een fruitsalade. We halen wat snacks en drinken voor onze lange boottocht van morgen en gaan voor een massage. Nee, dit wordt geen dagelijks ding zoals onze vorige reis in Thailand (elke dag een massage), maar eenmalig om onszelf te verwennen na de lange, ongemakkelijke vlucht. Alhoewel, verwennen…? De Khamu massage met olie die de dames gaven was goed, maar ook erg pittig. Ik bleef maar denken: ‘Deze pijn gaat weer over, auwie… Dit houdt eens op… Auwie-auw! Dit zal stoppen, deze pijn eindigt. AUW!’ Daarna, toen de marteling gestopt was, gloeiden mijn spieren en voelde ik me inderdaad veel beter. We ontspannen met een kopje koffie en fresh spring rolls bij The Terrace restaurant, aan de oever van de Nam Kane rivier. Heerlijk eten en een mooi uitzicht. We douchen en relaxen wat op de kamer voor we weer uit gingen voor het diner. Ik had een wonton soep en Talitha ging voor de Pad Thai . Rond 09:00 waren we moe. Ik sliep een beetje af en aan, ik had eigenlijk gehoopt op een betere nacht na de vlucht.

6/1 Ons alarm ging om 05:45 weer en we hadden genoeg tijd om ons klaar te maken voor de dag. We zaten om 7 uur klaar voor het ontbijt, maar het duurde nog een tijdje voordat we konden eten, omdat de brood levering laat was die ochtend. Na roerei, een broodje en wat fruit te hebben gegeten, waren we klaar om te vertrekken. Onze gids kwam ons ophalen en zette ons af bij de pier voor de slow boat naar Pakbeng. Hij vertelde ons waar we de tickets moesten kopen. Ik keek nog even snel in onze reisbeschrijving, waar stond dat de boottocht en lunch inbegrepen zouden zijn. snel ingecheckt onze reis beschrijving , en het zei dat de boottocht en lunch is inbegrepen. Hmm, raar dat we nu onze eigen tickets moeten kopen? En dat we geen lunch gekregen hebben? We kochten toen maar zelf onze tickets en hadden genoeg snacks mee, dus we zouden voor de komende uren wel zoet zijn. We wisten niet hoe lang de boottocht zou zijn, waardoor het nog langer aanvoelde. Op het einde waren we ongeveer 9 uur op de boot. De reis was oké, maar we zagen veel van dezelfde jungle en bergen. Ik zag een paar kleine watervalletjes, wat waterbuffels en geiten, hoewel ik denk dat je ze watergeiten kunt noemen aangezien ze ook naast de Mekong leefden. Er waren ook een paar dorpjes waar we een aantal Laotianen afzetten. Er waren veel vriendelijke mensen op de boot, ook een oudere Laotiaanse man die ons een banaan gaf. Hij liep ook een paar keer langs en probeerde dan te lezen in onze Nederlandse (e-) boeken, maar ik denk dat de lettergrootte te klein was voor hem (of hij kon het Nederlands niet lezen, ook mogelijk…). Rond 18:15 kwamen we aan in Pakbeng, en iedereen op de boot ging met de vliegtuig-polonaise aan de slag: allemaal wachten in de rij voordat je echt uit kunt stappen. Relax mensen, de boot gaat echt niet meteen weg, dus je hebt genoeg tijd. Wij stappen als laatste uit, maar dan zien we niet iemand met onze namen op een bordje op de pier staan. Vreemd, want we hebben toch een georganiseerde reis geboekt en we hebben niet alle info voor de reis? Ach ja, gelukkig hadden we een naam van een hotel in onze beschrijving, dus we hopen dat dat hotel nog steeds juist is. Wij vragen een vriendelijke dame bij een marktkraam waar het hotel is, en het is gelukkig niet ver. Bij de receptie regelen we een paar dingen over de telefoon met de reisorganisatie Dokkham en leg ik uit dat we ook zelf moesten betalen voor onze boottocht. We kunnen daarna eindelijk naar onze kamer en na we onze spullen daar neerzetten, gaan we naar Doukhoun restaurant voor een noedelsoep en kleefrijst met kokos.

7/1 Ik word wakker naast een chagrijnige Talitha, omdat ik haar wakker had gehouden door te praten in mijn slaap. Sorry! Te veel indrukken op de boottocht dat ik niet kon stoppen met praten, denk ik? Ach ja, na een lekker ontbijt krijgen we een ticket voor de boottocht en een lunch pakketje van de receptie, met dank aan Dokkham. Ik krijg de heer King van de reisorganisatie nogmaals aan de telefoon en hij geeft aan dat we op onze laatste avond, in Luang Prabang een gratis diner krijgen om het goed te maken voor het misverstand met de ticket. Nou, dat is erg aardig van ze! We worden zelfs afgezet bij de boot door het hotel, ondanks dat het maar 500 meter lopen is. Op de boot zien we veel van dezelfde mensen van de dag ervoor en knopen een gesprek aan met Lianka en haar vriend Markos uit Griekenland. Ze reizen met zijn broer en vriendin, terwijl ze zelf voor een poos in Singapore wonen en werken. De boottocht is weer lang, maar een of andere manier meer fascinerend dan de vorige dag. Misschien omdat we wisten hoe lang de reis zou gaan worden, en omdat we nu wel een goede lunch mee gekregen hadden, en omdat er meer te zien was langs de Mekong. Jungle, reusachtige bomen die zo hoog boven alles uitsteken, dat de omliggende bamboe en andere bomen eruit zien als gras, dan weer een visnet die tussen een paar rotsen gespannen is, of een boot met op het eerste gezicht geen mensen in de buurt. Dan opeens een dak tussen de bomen, en nog een, en nog een, het is een klein dorp, in the middle of nowhere, the middle of somewhere, ver weg van de bewoonde wereld: minstens een dag op een boot of vrachtwagen weg van een supermarkt. Schijnbaar willekeurig zigzagt de boot zijn weg rond de zware stromingen, rotsen, zandbanken, en de golven van de speedboten. De bries is zacht, zwoel en toch fris, ik droom weg. Dan, een klein stukje voor onze eindbestemming van die dag, Houai Xai, krijgen we een aantal geweldige foto-momenten van het leven aan de Mekong: mensen die vissen, mensen die wassen – hun kleren – hun voedsel – zichzelf – hun kinderen, ze schilderen hun boot, laden vrachtwagens uit en vullen een boot, ze werken aan hun boot. Het is gewoon hun dagelijkse leven, maar voor ons bijzonder om te zien. We komen aan in Houai Xai en worden opgehaald door een gids, zoals Dokkham ons beloofd had. Het bord in zijn handen gaf aan ‘Mr Marcel’, geen idee hoe ze op die naam gekomen zijn, maar niemand anders heeft Dokkham nodig, dus nemen we aan dat het bord voor ons bedoeld is. De gids moet er ook om lachen, want hij heeft ook geen idee hoe die naam gecreëerd was. We nemen afscheid van de 4 Grieken die nog niet zeker of ze doorreizen naar Thaioland, of toch nog een nacht in Laos blijven. We gaan naar ons hotel, de Taveesinh en ik had al gelezen in mijn reisgids dat de roze kamers er het beste zijn. En yesss, we krijgen allebei een eigen queen size bed in onze roze kamer. Heel fijn! Onze gids vertelt dat we voor 20:00 naar het kantoor van de Gibbon Experience moeten gaan om onze reservering te bevestigen. Het was ergens aan de overkant van ons hotel, zei hij. We lopen dus het hotel uit en proberen het kantoor van de Gibbon Experience te vinden. We lopen ongeveer 500 meter naar links van ons hotel, maar kunnen het maar niet vinden. We lopen terug en zien dan dat het kantoor slechts 10 meter rechts van ons hotel is. Ehm, ja, we hadden zin in een wandelingetje… We ondertekenen een verklaring op het kantoor (dat zij niet verantwoordelijk zijn voor ons leven op de ziplines…. Haha!) en horen dat we de volgende ochtend weer om 08:00 daar moeten zijn. We kletsen wat met Amy, die zich naast ons inschrijft, en ze vertelt dat haar broer haar gezegd had dat het enige wat ze écht moest doen in Zuidoost-Azië de Gibbon Experience was. Nou, dat klinkt veelbelovend! Voordat we gaan eten, neem ik een snelle douche die hopelijk wat helpt tegen de ‘zee-benen’ die ik heb (mijn hoofd duizelt wat), maar dat hielp niet veel. Ach, misschien zet het diner mijn hoofd weer recht. We vinden een klein restaurant vlakbij het hotel, waar de serveersters nauwelijks boven de tafel uitkomen. Ze doen hun huiswerk tussen de bestellingen door, en hun ouders zijn blij met hun hulp. Ik at een lekkere gele curry en Talitha had een noedelsoep. Als we een paar cocktails bestellen (misschien zorgt die ervoor dat mijn hoofd weer de andere kant op duizelt? Haha!), lopen de Grieken ook het restaurant binnen. Haha! We genieten van de cocktails en praten nog wat met de Griekse koppels, en nemen dan wederom afscheid. Tot wanneer dit keer?

        

Laos trip January 2014 – Part 1 (English, Nederlands volgt hierboven)

4/1 As I arrive at Schiphol with my parents, we find Talitha and her men soon. We drop our backpacks, which appears to be a bit of a problem to have them labeled on to Luang Prabang so we don’t have to pick up our bags in Bangkok and drop them again for our ongoing flight, but in the end it works out. We hope. Together with my Mom and Dad and Talitha’s friends André and Edo we have a cup of coffee and laugh about earlier travel mishaps and fun. After saying goodbye we go through and easy passport check: while everybody else is waiting in a long line with an actual person, we decide to give the automatic scanner a try and we’re through in a zip. I quickly bought the latest Khaled Hosseini book and we got a salad and sandwich to kill the time before boarding the plane. We get on almost last, why rush, the plane won’t leave without us. We have a long flight from Amsterdam to Bangkok and I sleep very little, despite the white wines and travel-sickness tablets, a combi that had proven to work in an earlier trip. Not this time.

5/1 We arrive tired at Bangkok airport. After getting our boarding passes from Bangkok Airways to Luang Prabang, we get to chill out in the lounge of the airline. Not bad: it has comfortable seats, in the sunshine, and there are free hot and cold drinks and tasty snacks. Then we fly for another 2 hours to Luang Prabang. As we get off the plane there everybody is just hanging around next to the plane and nobody is pointing us where to go. Hmm, well I guess we have to go to the building so Talitha and I just start walking and the rest follows us. As we walk past several doors, we finally get pointed on to the right door and we are the first in line to get our visa and through the passport check. We get our backpacks (so it did work out in the end with the labeling) and get picked up by somebody from Dokkham Travel who drops us off at our hotel. We get to Chitdara Hotel, but as this location is full, we drive on to Chitdara 2, next to the Mekong river. We changed some Euro’s into Kip (the Lao currency, but also the Dutch word for chicken. So we’re paying with chickens here. Lots of chickens). After trying to find a pharmacy that has malarone for Talitha (wish I bought it in Laos too, it’s really 1/10 of the price compared to the Netherlands and exactly the same product), we had a nice fruity ice tea and a fruit salad at a very nice restaurant. We get some supplies for our long boat trip the next day and go for a massage. This is not going to be a daily ritual like our last trip together, when we had a massage every day, but just to spoil ourselves after the long, uncomfortable flight. Well, spoil…? The Khamu massage with oil the ladies gave was good, but also very tough. I kept on thinking: ‘This pain will go away, ouchie… This won’t last… Ouchie-ouch! This will stop, this will go away. OUCH!’ Afterwards, after the torture stopped, my muscles were glowing and did indeed feel much better. We relaxed with some coffee and fresh spring rolls at The Terrace restaurant, on the Nam Kane river side. Great food and a nice view. We have a shower and relax a bit in our room before going out for dinner. I had a wonton soup and Talitha went for the Pad Thai. Around 9pm we were tired. I had a bit of an on/off night’s sleep, I had hoped for a better night after the flight.

6/1 Our alarm went off at 5.45am again and we had plenty of time before breakfast to get ready for the day. As we sat in the breakfast room at 7, it still took a while before we could eat, because the bread delivery was late that day. After eating scrambled eggs, a bread roll and some fruit we were ready to go. Our guide picked us up and dropped us off at the pier for the slow boat to Pakbeng. He told us where to buy the tickets and left. I quickly checked our trip description, and it said that the boat trip and lunch was included. Hmm, weird that we have to get our own tickets now. And that we didn’t get lunch. We got our tickets and brought enough snacks, so we were fine for the next few hours. We didn’t know how long the boat trip was going to be, which made it seem even longer.  In the end it was about 9 hours on the boat. The trip was okay, but lots of the same jungle and mountain views. I saw a few small waterfalls, some water buffalo’s and goats, though I guess you can call them water goats as they lived next to the Mekong too. There were also a few villages where we dropped off some locals. There were lots of friendly people on the boat, also an older Laotian man who gave us a banana. He also walked past a few times and tried to read in our Dutch (e-)books, but I guess the script was too small for him (or he couldn’t read Dutch, also possible…). Around 6.15pm we arrived in Pakbeng, and everybody on the boat got the plane-polonaise going: waiting in line before you can actually get off. Relax people, the boat won’t leave again, so you have plenty of time. As we got off as the last two, we don’t see anybody with our names on the pier. Strange, since we booked an organized tour and didn’t get any proper information on where to go. Ah well, at least we had a name of a hotel in our description, so we hope that that hotel is still correct. We ask a friendly lady at a market stall where the hotel is, and it’s not too far. At the reception we sort a few things out over the phone with Dokkham Travel and I explain we also had to pay for our boat trip ourselves. We at least get a room and after putting our stuff in there, we go to Doukhoun restaurant for a noodle soup and sticky rice with coconut.

7/1 I wake up next to a grumpy Talitha, since I kept her awake with my talking in my sleep. Sorry! Too many impressions on the boat trip that I couldn’t stop talking I guess? Ah well, after a tasty breakfast, we get a ticket for the boat trip from the reception and a lunch too, courtesy of Dokkham. On the phone Mr King of the travel company tells me we get a free dinner on our last night in Luang Prabang to make up for the mishap of the previous day. Well, that’s very nice of them. We even get dropped off at the boat again by the hotel, even though it was only a 500 meter walk to get there. Ah well, they’re trying to make it up to us, so we thank them for the ride. On the boat we see a lot of the same people again and we get to chat with Lianka and her boyfriend Markos from Greece. They travel with his brother and girlfriend, as they work and live in Singapore for a while. The boat trip that day is again long, but somehow more mesmerizing than the previous day. Maybe because we knew how long the trip was going to be, because we had a lunch this time, because there was a bit more to see along the sides of the Mekong. Jungle, giant trees sticking out so high they make the bamboo and other trees look like grass, then a fishing net wedges in between a few rocks, or a boat with nobody in sight at first. Then a rooftop appearing between the trees and another one, and another one, it’s a small village, in the middle of nowhere, of somewhere; far away from civilization: at least a day on a boat or truck away from any kind of supermarket. Seemingly random the boat zig zags its way around the heavy currents, rocks, sandbanks, and the waves of the speedboats. The breeze is soft warm yet fresh, I’m dreaming away. Then, a little before our final stop that day, Houai Xai, we get some great photo-ops of life on the Mekong: people fishing, washing their clothes-their food-themselves-their kids, painting their boats, loading truckloads onto boats, working on their boats. Just daily life for them, but special to see. We arrive in Houai Xai and get picked up by a guide, just as Dokkham promised us. The sign in his hands said Mr Marcel, and as nobody else needed Dokkham, we assume that sign is meant for us. The guide has to laugh, since he also has no idea how that name came up out of our names. We say goodbye to the 4 Greeks that are not sure whether to leave for Thailand already or stay another night in Laos. We go to our hotel, the Taveesinh and I had already read in my guidebook that the pink rooms there are the best. And yesss, we both get a queen sized bed in our pink room. Very nice. Our guide told us to go to the office of the Gibbon Experience before 8pm to confirm our booking and sign up. It was somewhere across the street he said. We leave the hotel and go and try to find the office of the Gibbon Experience. We walk for about 500 meters left of our hotel, but cannot find it. We walk back and see the office just 10 meter to the right of our hotel. Ehm, yeah, we felt like a little walk… We sign a waiver at the office (signing our life away, haha) and hear we have to be at the office again the following morning at 8am. We chat a bit with Amy, who signs up next to us, and she tells us that her brother told her that the only thing she really had to do in all of south-east Asia, was the Gibbon Experience. Well, that sounds promising! Before we go have dinner, I have a quick shower that would hopefully help me get rid of my ‘sea-legs’ (bit dizzy and spinning head), but it didn’t help much. Ah well, maybe dinner will help get my head straight again. We find a little restaurant close to the hotel, where the waitresses are barely showing up above the table. They do their homework between orders, and their Mom and Dad are happy with their help. I ate a very nice yellow curry and Talitha had a noodle soup. As we order some cocktails (maybe that will make my head spin the other way and help? Haha!) the Greeks walk in. Very funny! We enjoy the cocktails and chat a bit more with the Greek couples, and then say goodbye again. Til next time?

      

Laos January 2014 photos / Laos januari 2014 foto’s!

Hallo iedereen,
hier alvast de foto’s van de Laos trip, ik post zo het eerste deel van de blog.

Hello everybody,
here are the photos of the trip to Laos, I’ll post part 1 of the blog right after this.

Click here for the photos / Klik hier voor de foto’s!

Veel liefs, lots of love,

Maaike

Laos!!!!

Jaja, het is eindelijk zo ver, het aftellen (ongeveer 3 maanden geteld) is voorbij: Talitha en ik gaan naar Laos! Een 2 weekse trip, waarbij we de jungle ingaan en dus niet al teveel op het internet zullen gaan. De verhalen van al onze avonturen zullen dus over 2 weken wel komen.

Onze dag tot dag ziet er zo uit:
Dag 1: Vertrek Amsterdam: U vliegt vanaf Schiphol naar Luang Prabang, een stadje met een gezellig, provinciaal karakter. Vanwege de karakteristieke huizen en de prachtig bewaarde tempels staat dit plaatsje op de Werelderfgoedlijst van Unesco.
Dag 2: Aankomst Luang Prabang: Bij aankomst op de luchthaven wordt u opgewacht en naar uw hotel gereden. Onderweg geeft uw gids u uitleg over Luang Prabang. De rest van de dag is ter vrije besteding, zodat u heerlijk kunt bijkomen van uw reis en al wandelend het centrum van dit dromerige plaatsje kunt verkennen. Een echte verkenningstocht van Luang Prabang maakt u aan het einde van deze reis.
Dag 3: Luang Prabang-Pakbeng: Vanaf de pier van Luang Prabang stapt u in een lokale boot voor een prachtige, ontspannen boottocht over de machtige Mekong rivier. Deze boot deelt u met andere lokale en internationale reizigers. Onderweg kunt u het lokale leven langs de rivier gadeslaan en langs de oevers ziet u verschillende kleine dorpjes van verschillende volkeren. Uw lunch vandaag geniet u aan boord van de boot. In Pakbeng overnacht u in een eenvoudige guesthouse. Pakbeng is nog een kleinschalig plaatsje, dat slechts enkele uren per dag van stroom wordt voorzien. Door zijn gunstige ligging aan de Mekong doet het plaatsje vooral dienst als lunch- en overnachtingsstop voor de reizigers en handelaars op de rivier.
Dag 4: Pakbeng-Houei Xai: Bent u een vroege vogel, dan loont het zich vandaag om wat vroeger op te staan en een wandelingetje te maken over de lokale markt. Aangezien de lokale bevolking vanwege de beperkte stroomvoorziening geen koelkasten hebben, gaan de Laotianen elke dag naar de markt om het eten voor die dag in te slaan. Na het ontbijt stapt u weer aan boord van uw boot voor het vervolg van uw tocht in de richting van de grens met Thailand. Bij aankomst in Houei Xai wordt u naar uw guesthouse gebracht en krijgt u uitleg over de ‘Gibbon Experience’, uw jungle-avontuur.
Dag 5: Houei Xai-‘Gibbon Experience’: Vandaag begint uw 3-daagse avontuur in de jungle. Tijdens deze 3 dagen leert u over de bijzondere flora en fauna van deze jungle, maar ook over het behoud van de natuur hier. Het meest bijzondere zijn de laatste gibbons, een bedreigd soort mensaapje, die hier nog wonen. De kans is klein dat u ze ziet, maar u zult ze waarschijnlijk wel horen ‘zingen’, een onvergetelijk geluid. Op de eerste dag maakt u een wat ruigere autorit van ca. 3 uur naar een dorpje, waar u uw lokale gids zult ontmoeten voor de komende dagen. Vanaf dit dorp is het ca. 2 uur wandelen, met enkele goede stijgingen, de jungle in. Wanneer u op de top bent gekomen krijgt u een harnas om en via een kabel glijdt u zo een boomhut in. Hier krijgt u uitleg over deze boomhutten en hoe u zich kunt verplaatsen via de kabels. Dan gaat u naar de boomhut waar u de komende nachten zult overnachten.
Dag 6: ‘Gibbon Experience’: Vandaag kunt u de kabels gebruiken om de jungle te verkennen en uiteraard kunt u zelf enkele mooie wandelingen maken. Houd uw ogen open voor de prachtige flora en fauna waar u door wordt omringd.
Dag 7: ‘Gibbon Experience’-Luang Namtha: Na het ontbijt is het tijd om tijd om de jungle weer te verlaten en weer terug te wandelen naar het dorpje, waar u afscheid neemt van uw gids. U reist door naar het plaatsje Luang Namtha, waar u de avond zult doorbrengen.
Dag 8: Luang Namtha-Nam Ha National Park: U reist deze ochtend naar het Nam Ha National Park, waar niet alleen de natuur maar vooral de verschillende volkeren centraal staan die in het nationaal park wonen. De eerste dag wandelt u zo’n 3-4 uur naar uw eerste overnachtingsplek, diep in het nationaal park. U wandelt o.a. door rubberplantages, rijstvelden en bossen naar de top van de Sam Yord berg. Lokale gidsen van de Khamu en de Akha stammen zullen u begeleiden tijdens de wandeling en u uitleg geven over de producten uit het bos die de dorpelingen gebruiken als voedsel, medicijnen, bouwmateriaal en voor religieuze ceremonies. Vanavond zult u overnachten in een dorpje van de Hmong. Ontspan, laat de omliggende natuur op u inwerken en leer uw gastgezin wat beter kennen.
Dag 9: Nam Ha National Park: Vogelliefhebbers kunnen vanochtend wat vroeger opstaan om met zonsopgang de enorme variëteit aan vogels wakker te zien en horen worden. Vandaag maakt u een prachtige trekking dieper de dichtbegroeide bossen in en daalt u af naar een vallei vol rijstvelden. U arriveert in een Khmu dorp, waar u over de levenswijze van het Khmu-volk kunt leren en hun heerlijke traditionele gerechten kunt uitproberen. Er is geen haast bij want u zult vanavond hier blijven overnachten.
Dag 10: Nam Ha National Park-Luang Namtha: Vandaag maakt u uw laatste trekking door het nationaal park, weer terug naar de ‘moderne’ wereld. Na zoveel indrukken van deze andere kant van Laos, kunt u de rest van de avond rustig ontspannen in het plaatsje Luang Namtha.
Dag 11: Luang Namtha-Muang Sing: Deze ochtend kunt u het rustig aan doen en alle tijd nemen voor uw ontbijt. Per auto wordt u via een pittoreske route met mooie uitzichten naar het slaperige plaatsje Muang Sing gereden. Ooit was dit een beruchte plaats waar veel opium en drugs werden verbouwd en verkocht. Tegenwoordig is het verboden en is het een rustig plaatsje geworden dat een uitstekende uitvalsbasis is om dorpjes in de omgeving te bezoeken.
Dag 12: Muang Sing-Luang Prabang: Over redelijk goede wegen reist u vandaag naar het Udomxay, een van de grotere plaatsen in Noord-Laos. Hier stopt u voor een korte verkenningstocht en om de benen te strekken, voordat de reis wordt hervat naar Luang Prabang. Onderweg kunt u wederom genieten van de natuurpracht dat Noord-Laos te bieden heeft, van smalle stroompjes tot hoge bergpassen met weidse uitzichten op de tropisch begroeide heuvels…
Dag 13: Luang Prabang: Ondanks dat Luang Prabang maar een kleine plaats is, is er enorm veel te zien. In het centrum vindt u vele goed bijgehouden koloniale gebouwen en bijna 30 tempels en heiligdommen. De nadruk tijdens deze excursie zal liggen op de historie en de schoonheid van Luang Prabang. Per fiets gaat u vandaag het centrum verkennen, waarbij u de belangrijkste gebouwen en tempels bezoekt. Als u wilt, kan de gids u helpen in contact te komen met een monnik en zo meer over het leven van de monnik te weten komen. Als u nog voldoende energie heeft, kunt u de Phousy heuvel beklimmen voor een schitterend uitzicht over het stadje en de Mekong rivier. De avond is ter vrije besteding en u hoeft u niet te vervelen, want er zijn in het centrum vele goede en gezellige restaurantjes te vinden en een avondmarkt voor de laatste souvenirs.
Dag 14: Vertrek Luang Prabang: In de loop van de ochtend wordt u opgehaald en naar het vliegveld gebracht, waar deze rondreis door het onbekendere Laos tot een einde komt.
Dag 15: Aankomst Amsterdam: Aankomst op Schiphol.

Tot over 2 weken!!!

Veel liefs, Maaike

——————————————————————–

Yeah, finally the counting down (we counted for about 3 months) is over: Talitha and I are going to Laos! Our 2 week trip starts in the city Luang Prabang, then we take the slow boat via Pakbeng to Houai Xai. From there we are going to do the 3 day Gibbon Experience, where we will stay in tree huts and definitely hear, but hopefully also see some gibbons. Our next stop is Luang Nam Tha, the entrance to the 3 day trekking in the Nam Ha National Park, and via Muang Sing we go back to Luang Prabang. As you can read there won’t be much time online, so the stories of our adventures will be posted in 2 weeks!

Our day to day:

Day 1: Departure Amsterdam
Day 2: Arrival Luang Prabang
Day 3: Luang Prabang-Pakbeng
Day 4: Pakbeng-Houei Xai
Day 5: Houei Xai-‘Gibbon Experience’
Day 6: ‘Gibbon Experience’
Day 7: ‘Gibbon Experience’-Luang Namtha
Day 8: Luang Namtha-Nam Ha National Park
Day 9: Nam Ha National Park
Day 10: Nam Ha National Park-Luang Namtha
Day 11: Luang Namtha-Muang Sing
Day 12: Muang Sing-Luang Prabang
Day 13: Luang Prabang
Day 14: Departure Luang Prabang
Day 15: Arrival Amsterdam

See you in 2 weeks!!!

Much love, Maaike